Imperfect

* vandaag even naar beneden scrollen voor Nederlands

Linking up to LOVELINKS today.

I'm going to be courageous here,

At least I'm going to try.

I've been reading a lot lately, mostly online

And I'm amazed at all the wonderful people I meet 

and the stories they share.

weeks ago, I took a deep breath and shared my own STORY.

It was a hard one, because now it's out there

for everyone to see, but somehow it helped me.

It took courage for me to show the real me,

For years I have lived with a mask on.

The perfect mommy mask.

I was far from perfect but tried my very best to be so,

Every day I pushed my self to the limit, 

and when I failed I tried even harder

But the standards I set for myself were so high,

There was no way I could not fail.

I wanted to be the perfect wife, the perfect mother, 

the perfect daughter,

the perfect friend, 

I'm sure that everyone could see that I was not perfect,

 but I kept trying, because I was afraid to face just that:

That I'm not perfect.

I thought I was obligated to meet everyones needs 

and when I couldn't 

I felt like a failure.

I'm slowly but surely learning that it's ok 

to be imperfect me.

I have my bad days and I have my good days.

I can be really funny,

but sometimes no one gets me 

and I'm the only one laughing (out loud)

I am creative,

but not as creative as I would like to be

(I am kind of lazy, I like stapling and spraypaint)

I am terribly clumsy,

I am like a black version of Bridget Jones sometimes.

I have so many  imbarassing moments, I can write 3 books about them 

and still have enough material to do a movie.

But my husband likes that about me, 

and I can laugh about my stupid mishaps now.

I am a big kid,

Take me to an indoor playground and I'll go ballistic,

Place me at a business party with lego entertainment for the kids 

and I'm right up there with the kids building stuff.

But my son thinks that's awesome.

I am a great cook,

but ask me to bake a simple cake and it turns out green.

(I could go on but I don't like long posts and I'm guessing you neither)

I am not perfect.

And that's ok!

Ik ga nu moedig zijn,

Tenminste, dat ga ik proberen.

Ik heb de laatste tijd erg veel gelezen, voornamelijk online.

En ik ben verwonderd over de geweldige mensen die ik ontmoet 

en de verhalen die ze vertellen.

Een paar weken geleden, 

nam ik een diepe teug adem en deelde ik mijn eigen VERHAAL.

Het was moeilijk, want nu is het daarbuiten,

Waar iedereen het kan zien.

Maar op de een of andere manier heeft het me geholpen.

Ik had moed nodig om mijn echte ik te laten zien,

Ik heb jarenlang met een masker op geleefd.

Het perfecte moeder masker.

Ik was absoluut niet perfect maar deed mijn uiterste best om dat te zijn.

Elke dag vergde ik het uiterste van mijzelf

En als ik faalde deed ik nog harder mijn best,

Maar de eisen die ik aan mijzelf stelde waren zo hoog

Dat het onmogelijk was om niet te falen

Ik wilde de perfecte echtgenote, de perfecte moeder, 

de perfecte dochter, de perfecte vriendin

Ik ben er zeker van dat iedereen kon zien dat ik niet perfect was

Maar ik bleef het proberen, 

omdat ik bang was om juist datgene onder ogen te zien:

Dat ik niet perfect ben.

Ik dacht dat ik verplicht was 

om aan iedereens behoeften tegemoet te komen

En als dat niet lukte voelde ik me een mislukkeling.

Ik leer langzaam maar zeker dat het prima is

om mijn imperfecte zelf te zijn.

Ik heb mijn goede dagen en ik heb mijn slechte dagen.

Ik kan heel erg grappig zijn, 

maar soms snapt niemand me 

en dan ben ik de enige die lacht (hardop)

Ik ben creatief,

Maar niet zo creatief als ik zou willen,

(ik ben een beetje lui, ik hou van nieten en spuitverf.)

Ik ben verschrikkelijk onhandig,

Ik ben net een donkere versie van Bridget Jones

Ik heb zoveel genante verhalen, ik kan er 3 boeken over schrijven

en dan heb ik nog steeds genoeg materiaal voor een film.

Maar mijn echtgenoot vindt dat leuk aan mij, 

en ik kan inmiddels wel lachen om al mijn domme stuntelingen

Ik ben een groot kind.

Neem me mee naar een binnen speeltuin en ik ga helemaal los;

Plaats mij op een bedrijfsfeestje met lego entertainment voor de kinderen,

Dan ben ik samen met de kinderen druk aan het bouwen.

Maar mijn zoon vind dat geweldig.

Ik kan goed koken,

maar vraag me om een simpele cake te bakken en het wordt groen.

(Ik kan wel door gaan, maar ik hou niet van lange posten en ik vermoed jij ook niet)

Ik ben niet perfect.

En dat is ok!

Blue and green

Op de markt zag ik deze prachtige hortensia's

Prachtige kleuren voor een heel zacht prijsje.

Thuis ging ik er meteen mee aan de slag,

Foto's maken, een plekje ervoor zoeken.

En wat ik met de rest doe?

Tja, dat is nog even afwachten!

At the market I saw these beautiful hydrangeas

Beautiful colors for a friendly price.

At home I went straight to work,

Making pictures, finding a spot for them.

And what I'll do with the rest?

You'll have to wait to see!

Visions of Fall

Ik ben blij met mijn tuin.

Het is absoluut een werk in uitvoering,

maar als ik uit het raam kijk 

of als ik even naar buiten moet voor een moment

Dan ben ik blij met wat ik zie.

Dit is mij allereerste tuin die helemaal van mezelf is

Ik heb iedere plant zelf uitgezocht en geplant

(met een beetje hulp van mijn man en kinderen

In mijn buurt zijn er veel 'betonnen' tuinen

Mooie, goed ingerichte strakke tuinen.

Mijn tuin is erg groen en een beetje rommelig

maar ik ben er dol op

I kan niet wachten om het hopelijk in de lente af te maken

Ik heb deze foto's gemaakt tijdens een rondje in de tuin.

I'm happy with my garden.

it's definately a work in progress.

But when I look out of the window 

or just need to be outside for a moment,

I like what I see.

This is my first garden that is totally me, 

I've planted and picked out every plant by myself 

(with a little help from my husband and children and).

In my neighbourhood there are a lot of 'concrete' gardens.

Nice, pretty, wellplanned gardens.

My garden is a bit messy and very green but I love it.

I can't wait to finish it hopefully in spring.

I made these pictures walking around my garden.

Heb je een tuin? Wat vind je het fijnste van jouw tuin?

Do you have a garden? What do you love about your garden?

Wonderfully wrong

Omdat ik nog een hoop moet leren over fotograferen,

gaat er af en toe wel eens een foto helemaal de mist in.

Meestal verwijder ik ze dan.

Maar af en toe kan ik het niet over mijn hart verkrijgen,

omdat ik ze dan stiekum toch mooi vind.

Wat vinden jullie?
Heb je mislukte foto's die je toch bewaart?

Because I still have a lot to learn about photography,

sometimes a picture comes out terrible wrong.

I usually delete them.

But sometimes I don´t have the heart to do so,

because I secretly like them anyway.

What do you think?
Do you have bad pictures you hold on to?



Linking up with

Sleeping beauty

kleine rozenknop

vol van leven.

Vol met verborgen schoonheid,

vol potentie.

Als je nooit open zou gaan

zou niemand zien hoe prachtig je bent,

niemand zou je werkelijke kleur zien

en niemand zou je lieflijke geur opmerken.

Misschien voelt het veilig en warm daarbinnen,

maar het voelt zoveel beter om te baden in het zonlicht.

Het voelt zoveel beter om werkelijk de wind te voelen.

En de warmte van de zon

is zoveel warmer,

dan de warmte van je eigen omhelzing.

 Little rosebud

full of life,

  full of hidden beauty,

full of potential

 if you´d never open up

no one would ever see how beautiful you are,

no one would see your true color,

and one would notice your lovely fragrance

Maybe it feels safe, warm and secure in there

But it feels so much better to be bathing in light

so much better to really feel the wind.

And the warmth of the sun

is so much warmer,

than the warmth of your own embrace

A beautiful find

I found this in a little store.

There were all sorts of little tables and old repainted furniture.

And between all of those treasures I found this!

It's just what I need for my work room.

It's perfect for my collection of dry flowers.

And that gave me some nice pictures.

Dit kwam ik tegen in een klein winkeltje.

Er stonden allerlei tafeltjes en oude opgeknapte meubeltjes

en tussen al die schatten vond ik dit!

precies wat ik nodig heb voor mijn werkkamertje.

Hij is ideaal om mijn collectie droogbloemen in te bewaren

en dat leverde ook weer leuke plaatjes op. 

Indoor tree

By now you probably know that I love trees.

I made this tree for my two year old daughter.

The walls are painted and the tree is made of wallpaper.

It's structured wallpaper so you actually feel the tree.

I made this a year ago and had lots of fun making this.

The trunk was cut out of one piece and the branches were cut seperatly.

I drew it freehand at the back of the wallpaper before cutting it out.

I didn't use a mall are example because every tree is unique

and I wanted this one to be unique as well.

The leaves were made from different types of wallpaper.

I folded pieces of wallpaper in half and cut half a leaf shape

so that they would be symmetrical,

(with pinking shears).

I made lots of different sizes of leaves

and just started glueing them on.

The birdhouse was just a lucky find,

it matches the tree very well, don't you think?

Inmiddels weet je waarschijnlijk al dat ik dol ben op bomen.

Ik heb deze boom voor mijn tweejarig dochtertje gemaakt.

De muren zijn geverfd en de boom is van behang gemaakt.

Het is structuurbehang zodat je de boom ook echt kunt voelen.

Ik heb dit ongeveer anderhalf jaar geleden  gemaakt

en ik had erg veel plezier tijdens het maken ervan.

De boomstam is uit een stuk en de takken zijn apart uitgeknipt.

Ik heb de boom uit de losse hand op de achterkant van het papier getekend

voordat ik het heb uitgeknipt.

Ik heb geen mal of voorbeeld gebruikt omdat elke boom uniek is

en ik wilde dat deze boom ook uniek zou zijn.

De bladeren zijn van verschillende soorten behang gemaakt.

ik heb stukjes behang doormidden gevouwen

en een halve bladvorm met een kartelschaar uitgeknipt

zodat de blaadjes symmetrisch van vorm zouden zijn.

Ik heb gewoon een heleboel verschillende formaten uitgeknipt

en ben toen begonnen om ze vast te lijmen.

Het vogelhuisje was gewoon een geluksvondst,

hij past erg goed bij de boom vind je ook niet?

Seasons change

* Scroll down for English.

Ik was van plan om mijn ochtend lui in bed te besteden (met medewerking van mijn wederhelft).

Het plan was om met een oog open iets tegen de kinderen te mompelen, 

me weer om te draaien om vervolgens  lekker verder te slapen.

Maar toen ik me omdraaide, draaide ik naar de verkeerde kant, de kant van het raam.

De zon was al op en ik kon met mijn ene oog zien dat de lucht helder blauw was. 

Na dagen vol regen was dit een aangename verrassing. 

Vastbesloten om me aan mijn plan te houden draaide ik de andere kant op.

Ik bedacht dat het met dit licht vast heerlijk in het park zou zijn, 

en dat het weer een nieuwe gelegenheid zou geven om foto's voor mijn blog te maken. 

Het was de eerste dag van de vakantie en zo vaak kreeg ik niet de kans om uit te slapen. 

De enige mogelijkheid was vaak de zaterdag ochtend en ik had me al veel te vaak laten verleiden 

door de perfecte omstandigheden voor het fotograferen. 

Ik trok de dekens over mijn hoofd in een laatste poging om weerstand te bieden. 

Tien minuten later liep ik met mijn jas hoog dichtgeritst en mijn fototoestel in het zonnetje.

Het was zonnig maar fris. De lucht was net koud genoeg om me te herinneren aan hetgeen ging komen.

Koude ochtenden,  verkleumde vingers, ik rilde en trok de rits van mijn jas nog iets hoger. 

Ik wilde geen moment meer missen van het mooie licht en stapte stevig door, 

goudkleurige bladeren knisperden onder mijn laarzen. 

In het park aangekomen liep ik naar mijn favoriete plekje, de bloemenperkjes. 

Over de aanleg van dit park was goed nagedacht, elke keer was er wel iets anders wat bloeide, 

wat schitterde en de aandacht naar zich toe trok. 

Maar dit keer was er geen verrassing, hier en daar bloeiden nog wat rozen; de lichtpaarse herfstasters

stonden nog steeds te schitteren in de zon, maar verder niks. 

Ik zag alleen maar verval. 

De rozen die ik een week geleden nog prachtig op de foto had kunnen zetten, waren door de regen

verworden tot een trieste herinnering van wat eens schoonheid was. 

De goudgele zonnehoedjes hadden alleen nog hun zwarte hart 
met hier en daar nog een enkel goudgeel aangetast bloemblaadje. 

Herfst. 

Het einde van de zomer, de aankondiging van de winter.

Ieder jaar overvalt me een melancholisch gevoel op het moment dat ik besef 

dat de zomer definitief voorbij is. 

Een beetje teleurgesteld liep ik verder, 
maar het zonnetje scheen nog en dat vervulde me toch nog met hoop.

Het spoorde me aan om verder te kijken, mijn ogen te openen. 

Kijk dan, fluisterde een  inwendige stem, kijk dan. 

Met nietsziende ogen keek ik om mij heen. Ik zag niets dan triest verval en dorre bloemen. 

Hier en daar zag ik een dapper volhoudende bloeier, maar dat was zo mager.

Wat moest ik dan zien?

Ik keek naar de droge uitgebloeide distels, er moest ergens een boodschap in zitten.

En toen zag ik het: zaad.

De uitgebloeide bloemen droegen zaad in zich. 

Weliswaar zag het er triest uit en was het het einde van een tijdperk. 

Maar het was niet een boodschap van verval die ze verkondigden.

Het was een boodschap van hoop.

Het einde van een periode was in aantocht, 
en het zou nog even duren maar er zou een nieuwe periode komen. 

Een periode van licht en zon en groei.

Seizoenen veranderen.

Ik heb dit stuk geschreven voor degenen die het moeilijk hebben met de wisseling van de seizoenen, in de hoop dat dit een beetje helpt..

I was planning on spending a lazy morning in bed (with the help of my significant other).

The plan was to open one eye, mumble something to the kids and then turn around and go back to sleep.

But when I turned around, I turned the wrong way, the side of the window.

The sun was already up and with my one eye I could see that the sky was clear blue.

After days with nothing but rain, this was a pleasant surprise.

Determined to stick to the plan I turned the other way.

I figured that with this light it must be wonderful in the park,

and  it would be a nice opportunity to make pictures for my blog.

It was the first day of the vacation and I don't have many chances to sleep in.

The only possibility is usually Saterday morning 
and I've allowed myself to be seduced by the perfect circumstances to photograph 
way too often.

I pulled the covers over my head in a last attempt to resist.

Ten minutes later I was walking in the sun with my collar up and my photocamera in my hand.

It was sunny but a little chilly. The air was cold enough to remind me of what was about to come. 
Chilly mornings, cold fingers, I shivered and pulled the zipper of my coat up.

I did not want to miss anymore of the beautiful light and picked up my pace,

goldcolored leaves crackled under my boots.

When I arrived at the park, I went to my favorite spot, the flowerbeds.

The construction of this park was well thought on, everytime there was something else blooming,

something else that shone and caught the attention.

But this time there was no surprise.

Here and there a few roses were still blooming, the light purple Michaelmas daisies were still shining in the sun but that was it.

The roses that I photographed beautifully a week ago, were made  into a sad memory of what once was beauty, because of the rain.

There was nothing left of the yellow golden coneflowers but their black hearts 
and a few damaged golden petals.

Fall.

The end of summer, the announcement of winter.

Every year I get overtaken by a feeling of melancholy when I realise the summer's definitely over.

A bit dissapointed I continued my walk, but the sun was still shining and that filled me with hope.

It encouraged me to look beyond, to open my eyes.

Look, an inner voice whispered, look.

With unseeing eyes I looked around me. I saw nothing but decay and faded flowers.

I saw several flowers that were bravely trying to persevere, but that was so meager.

What was I supposed to see?
I looked at the dry faded thistles, somewhere there must be a message.

Then I saw it: seed.

The faded flowers were bearing seed.

Although it looked sad and was the end of an era,

it was not a message of decay they were bringing.

It was a message of hope.


The end of a period was coming, and it would take a while, but a new period would come.
A period of light and sun and growth.

Seasons change.

I wrote this for those who have difficulties with the changing of the seasons,
I hope it helps.

This was my favorite post of October so I'm linking up to Cookie's Chronicles!

Go there to see favorite October posts.