Seasons change

* Scroll down for English.

Ik was van plan om mijn ochtend lui in bed te besteden (met medewerking van mijn wederhelft).

Het plan was om met een oog open iets tegen de kinderen te mompelen, 

me weer om te draaien om vervolgens  lekker verder te slapen.

Maar toen ik me omdraaide, draaide ik naar de verkeerde kant, de kant van het raam.

De zon was al op en ik kon met mijn ene oog zien dat de lucht helder blauw was. 

Na dagen vol regen was dit een aangename verrassing. 

Vastbesloten om me aan mijn plan te houden draaide ik de andere kant op.

Ik bedacht dat het met dit licht vast heerlijk in het park zou zijn, 

en dat het weer een nieuwe gelegenheid zou geven om foto's voor mijn blog te maken. 

Het was de eerste dag van de vakantie en zo vaak kreeg ik niet de kans om uit te slapen. 

De enige mogelijkheid was vaak de zaterdag ochtend en ik had me al veel te vaak laten verleiden 

door de perfecte omstandigheden voor het fotograferen. 

Ik trok de dekens over mijn hoofd in een laatste poging om weerstand te bieden. 

Tien minuten later liep ik met mijn jas hoog dichtgeritst en mijn fototoestel in het zonnetje.

Het was zonnig maar fris. De lucht was net koud genoeg om me te herinneren aan hetgeen ging komen.

Koude ochtenden,  verkleumde vingers, ik rilde en trok de rits van mijn jas nog iets hoger. 

Ik wilde geen moment meer missen van het mooie licht en stapte stevig door, 

goudkleurige bladeren knisperden onder mijn laarzen. 

In het park aangekomen liep ik naar mijn favoriete plekje, de bloemenperkjes. 

Over de aanleg van dit park was goed nagedacht, elke keer was er wel iets anders wat bloeide, 

wat schitterde en de aandacht naar zich toe trok. 

Maar dit keer was er geen verrassing, hier en daar bloeiden nog wat rozen; de lichtpaarse herfstasters

stonden nog steeds te schitteren in de zon, maar verder niks. 

Ik zag alleen maar verval. 

De rozen die ik een week geleden nog prachtig op de foto had kunnen zetten, waren door de regen

verworden tot een trieste herinnering van wat eens schoonheid was. 

De goudgele zonnehoedjes hadden alleen nog hun zwarte hart 
met hier en daar nog een enkel goudgeel aangetast bloemblaadje. 

Herfst. 

Het einde van de zomer, de aankondiging van de winter.

Ieder jaar overvalt me een melancholisch gevoel op het moment dat ik besef 

dat de zomer definitief voorbij is. 

Een beetje teleurgesteld liep ik verder, 
maar het zonnetje scheen nog en dat vervulde me toch nog met hoop.

Het spoorde me aan om verder te kijken, mijn ogen te openen. 

Kijk dan, fluisterde een  inwendige stem, kijk dan. 

Met nietsziende ogen keek ik om mij heen. Ik zag niets dan triest verval en dorre bloemen. 

Hier en daar zag ik een dapper volhoudende bloeier, maar dat was zo mager.

Wat moest ik dan zien?

Ik keek naar de droge uitgebloeide distels, er moest ergens een boodschap in zitten.

En toen zag ik het: zaad.

De uitgebloeide bloemen droegen zaad in zich. 

Weliswaar zag het er triest uit en was het het einde van een tijdperk. 

Maar het was niet een boodschap van verval die ze verkondigden.

Het was een boodschap van hoop.

Het einde van een periode was in aantocht, 
en het zou nog even duren maar er zou een nieuwe periode komen. 

Een periode van licht en zon en groei.

Seizoenen veranderen.

Ik heb dit stuk geschreven voor degenen die het moeilijk hebben met de wisseling van de seizoenen, in de hoop dat dit een beetje helpt..

I was planning on spending a lazy morning in bed (with the help of my significant other).

The plan was to open one eye, mumble something to the kids and then turn around and go back to sleep.

But when I turned around, I turned the wrong way, the side of the window.

The sun was already up and with my one eye I could see that the sky was clear blue.

After days with nothing but rain, this was a pleasant surprise.

Determined to stick to the plan I turned the other way.

I figured that with this light it must be wonderful in the park,

and  it would be a nice opportunity to make pictures for my blog.

It was the first day of the vacation and I don't have many chances to sleep in.

The only possibility is usually Saterday morning 
and I've allowed myself to be seduced by the perfect circumstances to photograph 
way too often.

I pulled the covers over my head in a last attempt to resist.

Ten minutes later I was walking in the sun with my collar up and my photocamera in my hand.

It was sunny but a little chilly. The air was cold enough to remind me of what was about to come. 
Chilly mornings, cold fingers, I shivered and pulled the zipper of my coat up.

I did not want to miss anymore of the beautiful light and picked up my pace,

goldcolored leaves crackled under my boots.

When I arrived at the park, I went to my favorite spot, the flowerbeds.

The construction of this park was well thought on, everytime there was something else blooming,

something else that shone and caught the attention.

But this time there was no surprise.

Here and there a few roses were still blooming, the light purple Michaelmas daisies were still shining in the sun but that was it.

The roses that I photographed beautifully a week ago, were made  into a sad memory of what once was beauty, because of the rain.

There was nothing left of the yellow golden coneflowers but their black hearts 
and a few damaged golden petals.

Fall.

The end of summer, the announcement of winter.

Every year I get overtaken by a feeling of melancholy when I realise the summer's definitely over.

A bit dissapointed I continued my walk, but the sun was still shining and that filled me with hope.

It encouraged me to look beyond, to open my eyes.

Look, an inner voice whispered, look.

With unseeing eyes I looked around me. I saw nothing but decay and faded flowers.

I saw several flowers that were bravely trying to persevere, but that was so meager.

What was I supposed to see?
I looked at the dry faded thistles, somewhere there must be a message.

Then I saw it: seed.

The faded flowers were bearing seed.

Although it looked sad and was the end of an era,

it was not a message of decay they were bringing.

It was a message of hope.


The end of a period was coming, and it would take a while, but a new period would come.
A period of light and sun and growth.

Seasons change.

I wrote this for those who have difficulties with the changing of the seasons,
I hope it helps.

This was my favorite post of October so I'm linking up to Cookie's Chronicles!

Go there to see favorite October posts.