Silver lining.

* Naar beneden scrollen voor Nederlands, alstjeblieft.

My eyes are heavy from sleeping.

While sighing, I turn around, is it morning already?

Before I'm well awake it dawns on me.

It's like I'm heavy, so much heavier than normal, dark clouds surround me.

I open my eyes, even my eyelids seem heavy today.

How am I supposed to get up, how am I supposed to start this day?

I hear the familiar sounds of my children. They are waking up.

This day is starting, I can't escape it.

A desperate feeling takes a hold of me.

How am I going to do this?

I want to cry, I want to hide, I want to disappear

I try to speak some courage into myself, but it doesn't work, tears are creeping up.

My sleepy daughter crawls into my bed, my son comes in from the other side.

"Good morning momma."

"Momma, there's a tear on your cheek."

I smile courageously, "that's from sleeping, honey, I'm very tired", I lie.

Reassured they move up against me.

I feel waves of panic going through my body. They have to go to school, I have to get them ready.

"Mom, don't we have to get up? my son asks.

"Go ahead and take a shower."  "Ok mom", my son says obediently and gets up.

I look at the clock and sigh, it's the beginning of a long day. 

There is no one, no one that can take over for me.

With difficulty I sit up, I suppress a sob, a tear runs down my cheek.

I hear cheery noises, with a big smile my little one walks in the room.

I smile through my tears and lift her.

I cuddle her little warm soft body and swallow the lump in my throat.

She wriggles free and climbs out of the bed.

While she walks out of the room, I sit on the edge of the bed.

Another tear wells up in the corner of my eye.

"Come on, you have to get ready", I tell my daughter.

To my great relief, she obeys without giving me a hard time.

Still sitting on the edge of the bed, I rest my head in my arms.

I hear a sound and look op, with a triumphant look on her face, my little one walks into the room.

She has changed her clothes, she's wearing shorts and butterfly wings, nothing else.

I look at her radiant face, it is way too cold, the shorts are on backwards,

and I look at her adorable toddler body with the little chubby belly.

I smile, a real smile, not just from the outside, but from within.

"You are so pretty!" 

I lift her up and give her a firm hug.

I take a deep breath and look at the window, the sun is coming up.

I take another deep breath and straighten my shoulders, 

"Guys are you moving along? We have to hurry up!"

This story is from my experience with depression. Don't worry, I'm ok, I'm receiving help.

If you can relate to this, please seek help, life doesn't have to be that hard.

I'm linking up with lovelinks!

 Ik link deze post aan lovelinks!

Mijn ogen zijn zwaar van de slaap.

Zuchtend draai, ik me om, Is het al weer dag?
Voor ik goed en wel wakker wordt dringt het tot mij door.
Het lijkt alsof ik zwaar ben, veel zwaarder dan anders, donkere wolken omringen mij.
Ik open mijn ogen, zelfs mijn oogleden wegen zwaar vandaag.
Hoe moet ik opstaan, hoe moet ik aan deze dag beginnen?

Ik hoor de bekende geluidjes van mijn kinderen. Ze worden wakker.
Deze dag gaat beginnen, ik kan er niet onderuit.
Een wanhopig gevoel maakt zich van mij meester.
Hoe ga ik dit doen?

Ik wil huilen, ik wil me verstoppen, ik wil verdwijnen.

Ik probeer mezelf moed in te spreken, maar het lukt niet, de tranen zitten hoog.
Mijn dochter kruipt slaperig bij me in bed, mijn zoon kruipt tegen me aan, "Goeiemorgen, Mama."

"Mama, je hebt een traan op je wang."

Ik glimlach moedig, "dat is van de slaap, schat, ik ben heel erg moe," lieg ik.

Gerustgesteld kruipen ze tegen me aan.
Ik voel golven van paniek door mijn lijf gaan. Ze moeten naar school, ik moet ze gaan klaarmaken.

"Mama, moeten we niet opstaan?" zegt mijn zoon.

"Ga jij maar vast douchen", zeg ik, "ok mam", zegt mijn zoon gehoorzaam en staat op uit het bed.

Ik kijk op de klok en zucht, het begin van een lange dag, er is niemand, die het van me over kan nemen.
Met moeite ga ik recht op in bed zitten, ik onderdruk een snik, een traan loopt over mijn wang.
Ik hoor vrolijke geluidjes, met een grote glimlach komt mijn kleintje de kamer binnen gelopen.

Ik glimlach door mijn tranen heen, en til haar op.
Ik knuffel haar kleine warme zachte lijfje en slik de prop in mijn keel weg.
Ze wurmt zich los en klimt uit bed. Terwijl ze de kamer uitloopt, ga ik op de rand van mijn bed zitten.
Weer glinstert er een traan in mijn ooghoek.

Kom op je moet je gaan aankleden zeg ik tegen mijn dochter.
Tot mijn grote opluchting gaat ze zonder morren naar beneden.

Nog steeds zittend op de rand van het bed steun ik met mijn hoofd in mijn handen.
Ik hoor een geluid en kijk op, mijn kleintje komt met een triomfantelijke blik de kamer in lopen.

Ze heeft zich omgekleed, ze heeft een korte broek aan en vlindervleugels, meer niet.

Ik kijk naar haar stralende blik, het is veel te koud, ze heeft de broek achterstevoren aan
en ik kijk naar haar aandoenlijke peuterlijfje met het kleine bolle buikje.

Ik glimlach, ik glimlach echt, niet  alleen van buiten, maar van binnenuit.

"Wat ben je mooi!"
Ik til haar op en geef haar een stevige knuffel.

Ik neem een diepe teug adem en kijk naar het raam, de zon komt op.
Ik haal nog een keer diep adem en recht mijn schouders,

"Jongens hoever zijn jullie? We moeten op schieten!"

Dit verhaal gaat over mijn ervaringen met depressie, Maak je geen zorgen, met mij gaat het goed, 

ik krijg hulp. Herken je iets van dit verhaal? 

Zoek dan alstjeblieft hulp, het leven hoeft niet zo zwaar te zijn.