Today is my very first guest post.
Kimberly asked me to do a guest post for her,
while she is recovering from gallbladder surgery.
I am extremely honored.
Kimberly from 'Make mommy go something something' is an inspiration to me.
She writes openly and sometimes hilariously on her blog
about her battle with postpartum depression and bipolar disorder.
She's amazing and a gifted writer,
and I feel lucky to be able to call her my friend.
Vandaag is mijn allereerste gast post.
Kimberly heeft gevraagd of ik een gastpost voor haar wil doen,
terwijl ze hersteld van haar galblaas operatie.
Ik vind het een ontzettende eer.
Kimberly van 'Make mommy go something something' is een inspiratie voor mij.
Ze schrijft open en soms hilarisch op haar blog
over haar strijd tegen post partum depressie en bipolariteit
Ze is een geweldige en talentvolle schrijfster,
en ik ben blij dat ik haar een vriendin kan noemen.
Genoeg gepraat, de Nederlandse vertaling staat hieronder,
maar ik zou het toch leuk vinden als je even kijkt naar mijn post:
Het is stil in de kamer.
Er komt zacht gemurmel vanuit de gang.
Buiten de kamer staat een radio zachtjes aan.
We kijken naar elkaar, onze ogen houden elkaar voor een moment vast.
"Je vertelde me dat er een tijd was,
dat je het gevoel had, dat je op de bodem van de rivier zat,
worstelend in de modder.
Hoe voel je je nu," vraagt ze.
"Ik ben niet meer op de bodem, " antwoord ik.
"Ik zit net onder de oppervlakte. Nog steeds in het water,
maar ik kan omhoog kijken en zien waar ik naar op weg ben.
Dat ik beter word, is niet langer een mythe; een sprookje, ik kan het zien."
"Dat is een krachtig beeld, " antwoord ze.
Ze vervolgt: "Ik kan het levendig voor me zien. Iemand onder water,
net onder de oppervlakte, die omhoog kijkt.
Alles is een beetje vervormd, maar het beeld is daar.
Dat is heel mooi, ik denk niet dat ik je eerder zo heb horen praten.
Zie je het verschil?"
Ik denk even na.
Dan antwoord ik: "Ik voel me anders."
"Vandaag nog, liep ik met mijn peuter in het park.
Ze raapte elke steen op in het park.
We wandelden en kletsten en zochten naar lieveheersbeestjes.
Ik keek om me heen naar de jonge boompjes, en probeerde me voor te stellen,
hoe het park er over een paar jaar uit zou zien.
Nu besef ik, dat ik met de toekomst bezig was!"
Ik kijk op.
"Ik kan dit, ik kan een moeder zijn, " zeg ik.
"Ja, dat kan je," zegt ze.
"Ik kan de verandering haast niet geloven, je bent zover gekomen"
Een moment zitten we in stilte,
beiden proberen we de brok achter in onze keel weg te slikken.
Ik loop naar buiten, mijn hoofd opgeheven, mijn stappen vastberaden.
Terwijl ik begin, aan de lange wandeling naar huis,
weerspiegelt het weer mijn gemoedstoestand.
Het is zonnig, er zijn overal bloeiende bomen.
Hoopvol.
Als ik bijna aan het eind van het park ben,
zie ik tot mijn verrassing een klein magnolia boompje.
Vlak bij mijn huis.
Het bloeit voor de allereerste keer.
Ik wist niet eens dat er een magnolia boompje was.
Ik kijk naar het boompje, het is piepklein.
Er zijn maar een paar bloemen.
Maar ze staan op het punt om te gaan bloeien.
