Small dreams

Last summer I purchased a playhouse for the kids 

and spent most of the summer painting it.

We are still happy with it, the kids love to play in it.

When it's really warm, 

we put comfy blankets and pillows in there and they have a wonderful hideaway.

But what I love most about it, is the way it looks.

I would so love to own a pretty house with window shutters and a little front porch. 

This way I kinda do..

Vorige zomer kocht ik een speelhuisje voor de kinderen,

en was ik een groot deel van de zomer bezig met het verven daarvan.

We zijn er nog steeds blij mee en de kinderen spelen er graag in.

Als het erg warm is doen we er allemaal kleden en kussens in 

en hebben ze een heerlijke schuilplaats.

Maar wat ik er het leukste aan vind, is hoe het er uit ziet.

Ik zou zelf ook graag een huis willen hebben 

met luiken voor de ramen en een kleine veranda.

Op deze manier heb ik dat toch een beetje..

Sunday Gatherings

At the antique market I found these delicate tea cups.

They are such a joy to my eye, so pretty, so fragile..

Op de antiek markt vond ik deze tere thee kopjes.

Ze zijn zo plezierig om naar te kijken, zo mooi, zo fragiel..

Have a lovely Sunday!

Een lieflijke zondag toegewenst!

Hindsight

I'm so excited to be over at Chosen chaos today!

I'm there talking to my 18 year old self.

I met Jamie on Lovelinks that is now called Yeah write. 

(It's a wonderful blogging community.)

She was the first one to ever ask me to guest post, 

which was a huge encouragement for me to keep writing. 

Please hop over to read my post and have a look around while you're there.

Ik ben zo enthousiast om vandaag bij Chosen chaos te zijn!

Ik praat daar tegen mijn 18 jarige zelf.

Ik heb Jamie via Lovelinks, wat tegenwoordig Yeah write is, leren kennen.

(Een hele leuke blog community.)

Ze is de allereerste geweest die mij vroeg voor een gast post,

wat een ontzettende aanmoediging was om te blijven schrijven.

De Nederlandse vertaling staat hier, maar ga toch even kijken naar mijn post als je wilt.

Ik zie je soms,

In de onzekere gestalte van een tiener meisje.

Schouders licht gebogen, ogen neergeslagen, 

niet echt zeker van je persoonlijkheid.

Onbewust van je schoonheid.

Soms passeer je me met een groep vrienden,

Je bent uitbundig, grappig, luidruchtig, 

maar de schouders trekken mijn aandacht.

Ik hoor je in een oud lied dat toevalligerwijs mijn oren vindt.

Woorden die eens keer op keer werden herhaald.

Een hart uitgegoten in geluid.

Ik zie je op een Tumblr blog en vang een glimp op van die persoonlijkheid,

Vlak voordat het zich weer terugtrekt in de schaduwen.

Ik wil je aanmoedigen om rechtop te staan,

Je omhelzen met mijn ogen, vasthouden met mijn glimlach.

Maar ik kan jouw wereld niet binnenstappen,

En jij niet in de mijne.

Je kan mij niet zien.

Je moet nog uitvinden wie je bent en wie je wilt zijn.

Er is een verlangen in jou om opgemerkt te worden, en tegelijkertijd verschuil je jezelf.

Je bent zo bang om jezelf te zijn; je weet niet eens hoe je jezelf moet zijn.

Je zal het niet vinden in anderen.

Je zal het niet vinden door anderen te kopieren.

Je zal het niet vinden door het uiterste van jezelf te eisen 

en elke mogelijke last op die tengere schouders te nemen.

Je zal het vinden, wanneer je in jezelf kijkt.

Je hebt een persoonlijkheid, het is er.

Het enige wat je hoeft te doen is jezelf zijn.

Jij, uniek, mooi, perfect.

Ik zou je dit willen vertellen.

Maar wat ik het liefste zou willen, is dat je me kon zien.

Als je mij kon zien, dan had je mijn woorden niet nodig.

Als je naar me kon kijken,

Zou je de sterkte, de kracht binnen in mij zien.

Een kracht die boven alles uitstijgt,

Zo krachtig, dat hoe vaak je ook onderuit wordt gehaald,

je het stof van je af veegt, opstaat en glimlacht door je tranen heen.

Als je dat kon zien, mijn schat,

Dan zou je weten hoe je je schouders moet rechten. 

Ik zou je hand vast willen houden, aan je zijde willen staan,

Je helpen, je afschermen, je beschermen.

Er zijn zoveel wijze woorden die ik in je hart wil fluisteren.

Maar dan ontmoeten onze ogen elkaar.

Heel even maar..een fractie van een seconde, misschien.

En ik hap naar adem,

Want wat ik in jouw ogen zie,

Is precies hetzelfde wat je in de mijne zou zien.

Enchanting

I made these pictures before my camera broke,

so you still get to enjoy these.

Peonies..

Deze foto's heb ik gemaakt voordat mijn camera kapotging,

kunnen jullie toch nog even meegenieten.

Pioenrozen..

I'm so very excited about guest posting for Chosen chaos tomorrow.

I hope to see you tomorrow!

Ik ben superenthousiast omdat ik morgen een gast post voor Chosen chaos mag doen.

Ik hoop je morgen te zien!

Sunday Gatherings

I woke up this morning with the sun in my face.

That always makes me smile.

Ik werd vanmorgen wakker met de zon in mijn gezicht.

Daar moet ik altijd van glimlachen.

I wish you a happy sunny Sunday!

Ik wens je een fijne zonnige zondag!

For the love of making things

I finally made something!

A hydrangea wreath.

With hydrangea's from my own garden.

Ik heb eindelijk iets gemaakt!

Een hortensia krans.

Met hortensia´s uit eigen tuin.

Have you made something this week? Anything, tell me!

This is the wreath I made in the fall.

Heb je iets gemaakt deze week? Wat dan ook, vertel!

Deze krans maakte ik in de herfst.

Sacrifices

The sky was grey and dull.

Raindrops were falling down.

Soft but steadily.

It was quiet. 
Silently we walked passed the names.
Even my little one was serious and quiet.

I looked at the flags,

 fragments of the book I just finished reading, were going through my mind.

It had never been more real.

Though this wasn't the first time I visited this place,

for the first time, I understood, really understood..

The lucht was grijs en eentonig.
Regendruppels vielen neer.
Zacht maar gestadig.


Het was stil.
Stilletjes liepen we langs de namen.
Fragmenten uit het boek dat ik net uitgelezen had, gingen door mijn gedachten.
Het was nooit eerder zo echt geweest.
Hoewel het niet de eerste keer was dat ik deze plaats bezocht,
was het de eerste keer dat ik het echt begreep, echt begreep..

Without these sacrifices, 

the brutal unjust murder of innocent men, women and children

would have continued.

I stood in the rain and held my son's hand,

barely able to grasp this.

Do you understand why these soldiers lost there lives? I asked.

I understand Mom, he said with a very serious voice.

I would do it too, Mom, he said.

I smiled at him, 

and put my arms around his shoulders
 as we silently walked back towards the car.

Zonder deze slachtoffers,
zou de onrechtvaardige moord op onschuldige mannen, vrouwen en kinderen,
zijn doorgegaan.


Ik stond in de regen en hield de hand vast van mijn zoontje,
nauwelijks in staat om het te bevatten.


Begrijp je waarom deze soldaten, hun levens hebben verloren? vroeg ik.
Ik begrijp het Mam, zei hij op een serieuze toon.


Ik zou het ook doen, Mam, zei hij.


Ik glimlachte naar hem,
en sloeg mijn armen om zijn schouders
 terwijl we in stilte terugliepen naar de auto.

On a weekend away with my family, 

we drove by the Netherlands American Cemetery and Memorial and decided to stop there.

Op een weekendje weg met mijn gezin, 
reden we langs de Amerikaans Nederlandse militaire begraafplaats in Margraten 
en besloten daar te stoppen.