Meisjes met krullen

Click here for English.



Spetter, spetter, spetter.

"Abigail, je maakt me nat!", riep ik uit.

Ze haalde haar schouders op, op een typische kleine meisjes manier, 
en glimlachte verontschuldigend.
Ik wreef de shampoo in haar haar en ze wurmde en wriemelde als gewoonlijk.
Dit kind kan absoluut niet stil zitten.

Ik spoelde haar haar uit met de douche en genoot hoe ze achterover leunde,
haar ogen sloot terwijl het warme water over haar zijdeachtige haar stroomde.
Ik glimlachte bij het zien van haar prachtige krullen.
Het gewicht van het water spande haar haren uit,
zodat het lang en golvend werd, reikende tot halverwege haar rug.

Een triomfantelijke blik verscheen op mijn dochters gezicht.
Ze schudde haar hoofd in ijdelheid.

"Nu heb ik Lisa haar," zei ze.

Ik keek haar verward aan.

"Lisa haar?", vroeg ik.

"Ja, nu is mijn haar net zo lang en mooi als die van haar."

Mijn hart brak in miljoenen stukjes.
Lisa was een klein meisje van de peuterspeelzaal met lang blond haar.

Ze zeggen dat je leven alleen aan je voorbijflits als je sterft.
Maar mijn leven flitste op dat exacte moment aan mij voorbij.
En afgaande op de pijn die ik op dat moment voelde, 
had ik net zo goed stervende kunnen zijn.

Ik zag mezelf wensend, hopend, om lang glad haar, 
net als alle andere meisjes in de klas.
Ik zag mezelf kijkend naar advertenties, films, tijdschriften, 
in bewondering voor lang zijdeachtig haar.
Blank haar.

Ik voelde het ongemak, 
als een vrouw in de winkel aan mijn kleine meisjes vlechten voelde.
Ik voelde de frustratie, 
als ik te maken had met haar dat afbrak na een chemische behandeling.

Ik hoorde mensen naar me lachen, 
als ze mijn afro zagen nadat ik mijn vlechten had losgemaakt.
Ik hoorde mezelf keer op keer uitleggen, 
over weave, vlechten en hoe mijn echte haar eruitzag.


Mijn meisjes hebben prachtig haar.
Ik hou ervan vanaf het moment dat ze zijn geboren.
Ik vind het niet erg om er voor te zorgen en het te koesteren 
en ik heb altijd van de diversiteit van hun haar gehouden.
Hun prachtige krullen vervulde me met trots en blijdschap, 
omdat het bij hen hoort.

Kostbaar, grillig, eigenzinnig, mooi.

Maar wat had ik met mijn eigen haar gedaan?
Ik had beschadigd, verstopt,
ik was er gefrustreerd over geweest,
ik had er op gescholden, ik had geprobeerd het te veranderen.

Dat meisje in die badkuip, was gewoon een klein meisje.
Denken we niet allemaal dat het gras  ergens anders groener is?
Willen we niet allemaal af en toe iemand anders zijn?
Ik geloof dat haar opmerking onschuldig was.

Vanaf haar geboorte, had ze niets minder gehoord dan dat ze prachtig was.

Maar dat was niet mijn ervaring.
Het kleine meisje dat ik was, groeide op in een wereld waarin apartheid bestond,
Ze maakte haat mee, rascisme en onwetendheid.
Mensen vertelden haar dat ze niet mooi was vanwege haar huidskleur of vanwege haar haar.

Maar kijkende naar dat meisje in het bad, 
mijlen verwijderd van de wereld van dat andere meisje,
was er een volwassen vrouw, die wist dat het tijd was,
 om zichzelf te aanvaarden.

Er is een hoop te zeggen over kroes haar. ik spreek voor niemand anders dan mijzelf.
Dit is mijn verhaal, dit zijn mijn woorden. Dit heeft betrekking op mij.
Ik zou niet willen dat iemand mijn woorden nam en die toepaste op alle donkere vrouwen die er zijn.
Dus doe dat alsjeblieft niet.