Sunday gatherings

Pancakes and giggles,

snowflakes and whispers,

pajamas and bare feet,

cuddles and winks,

cozy and comfy

family and winter,

Isn't that the perfect mix?

Pannekoeken en giechels,

sneeuwvlokken en fluisteringen,

pyjama's en blote voeten,

knuffels en knipoogjes,

gezellig en warm,

familie en winter,

Is dat niet de perfecte mix?

I wish you perfect Sunday.

Ik wens je een perfecte zondag

Acceptance

Today the sling is just not funny anymore.

I'm tired of feeling clumsy and tired of all the things
 I can't do without the use of my right arm.

 I feel like this guy:
~
Vandaag is die mitella gewoon niet grappig meer.
Ik ben er moe van om me zo onhandig te voelen 
en van alle dingen die ik niet kan 
doen zonder mijn rechterarm.
Ik voel me zoals hem: 

I have become strangely fascinated with grumpy cat 
over the past few days. 
It has even come to the point 
that my husband sent me a text, 
begging me to stop sending him pictures of grumpy cat.

My answer? "I love grumpy cat. He understands me."

~

Ik ben de afgelopen dagen 
gefascineerd geraakt door knorrige kat.

Het is zover gekomen dat mijn man mij een berichtje stuurde,
 waarin hij mij smeekte om te stoppen 
hem foto's te sturen van knorrige kat.

Mijn antwoord? "Ik hou van knorrige kat. Hij begrijpt me."

I've have spent the past few days, cracking jokes, 
looking at ridiculous things on the internet 
and sending them to my husband and sister. 
I have been taking so many painkillers, 
that at times I felt like I was floating off the coach. 

Clearly that is not a good sign.

Joking is the only way I know how to deal with this.

But  underneath that?

 Not so funny.

So I need to write some stuff down. 
Just so I can still be laughing 4 weeks from now.
~
De afgelopen dagen, heb ik grappen gemaakt; 
naar belachelijke dingen op het internet gekeken 
en plaatjes daarvan naar mijn man en zus gestuurd.
Ik heb zoveel pijnstillers geslikt, 
dat ik soms het gevoel heb dat ik van de bank af zweef.

Dat is duidelijk geen goed teken.

De enige manier hoe ik hier mee om kan gaan,
 is door er grapjes over te maken.
Maar intussen?
Is het niet zo grappig meer.

Dus moet ik even een paar dingen opschrijven.
Zodat ik over 4 weken hier nog steeds om kan lachen.

Dear Mirjam,

 It's time to cut yourself some slack.

You cannot use your right arm. Period.

It is not your fault.

It was an accident. And accidents happen. 
Even to people who are not clumsy.

No one is angry at you for falling. 
And if someone is, 
well then there is something wrong with them.

 So, stop listening to those little voices 
that are bringing you down.

It is okay to feel whatever you are feeling. 
You are only human.

You are doing fine and you will be okay.

Just do one thing:

~

Beste Mirjam,
Geef jezelf een beetje ruimte.
Je kan je rechterarm niet gebruiken. Punt.
Het is niet jouw schuld.
Het was een ongelukje. 
Ongelukken gebeuren nou eenmaal.
Zelfs bij mensen die niet onhandig zijn.

Niemand is boos op je omdat je gevallen bent.
En als dat wel zo is, is er iets mis met ze.
Dus, houdt op met naar luisteren,
naar die stemmetjes
die je naar beneden halen.
Het is okee om te voelen wat je voelt.
Je bent maar een mens.
Je doet het prima en het komt goed.
En doe een ding:

Via Pinterest.

(Vertel het negativiteits comite dat in je hoofd bij elkaar komt, 
om te gaan zitten en hun mond te houden.)

(

By the way,
 I stopped sending my husband pictures of grumpy cat.

Why?

Grumpy cat set me straight.

Trouwens,
ik ben gestopt met het sturen van foto's van knorrige kat 

naar mijn man.

Waarom?

Het mag niet meer van knorrige kat.

via Pinterest.

LOVE

I have failed in this many times.

I have been the one that forgot to call, 

or forgot to send a postcard.

We all do this sometimes.

Because we are human.

Sometimes we get so caught up in our own lives 

that we forget to look around. 

And we forget.

That we can make such a difference in someone´s day, 

in someone´s life.

With a single act of kindness.

Ik heb hier vaak in gefaald.

Ik ben degene geweest die vergat te bellen, 

of die vergat een kaartje te sturen.

Dat doen we allemaal wel eens.

Omdat we menselijk zijn.

Soms raken we zo verstrikt in ons eigen leven

dat we vergeten om ons heen te kijken.

En we vergeten.

Dat we zo´n verschil kunnen maken in de dag van een ander,

in het leven van een ander.

Met enkel een vriendelijke daad.

(Luister, open je hart, bied vrijwillig aan, leef mee)

This post is dedicated to my friend Therese, 

who I love, miss and should call more often.

Deze post is opgedragen aan mijn vriendin Therese,

 waar ik van hou, die ik mis en die ik veel vaker moet bellen.

Happy Valentine´s day.

Make it a good one.

Fijne Valentijnsdag.

Maak er een goeie van.

Bird snacks

What you need:

Wat je nodig hebt:

1.

2.

3.

4.

See what I did here?

I'm resting my injured arm ;)

Zie je hoe ik dit aanpak?

ik geef mijn gewonde arm wat rust ;)

Een van die dagen

*Click here for English*

Het was zo'n soort dag.

Een van die dagen die helemaal verkeerd begint.

Midden in een verontrustende droom, schrok ik wakker van de telefoon.

Ik voelde onmiddelijk een hoofdpijn opkomen. 

Een beetje wazig en nog steeds in de ban van die rare droom, 

besefte ik dat ik door de wekker had heengeslapen.

Ik wilde niets liever dan de tijd negeren en verder slapen.

Had ik dat maar gedaan.

Ik had moeten doen alsof iemand me had verteld dat de dinsdag niet doorging 

en dat zou het einde zijn geweest van dit verhaal.

Natuurlijk deed ik dat niet.

Het daaropvolgende uur worstelde ik met onwillige, vermoeide, zeurderige kinderen.

Mijn jongste huppelde door het huis met een hoofd vol plannen,

helaas bevatte geen van die plannen het plan om mee te werken 

en zich aan te kleden voor de peuterspeelzaal.

Mijn stemming schakelde tussen wanhopig, vastberaden en boos.

Maar ik ging dit doen.

Ik ging dit aanpakken als een volwassene.

En dat deed ik. Ik schakelde over op mijn noodplan.

Dat wil zeggen doe wat je moet doen en negeer even alles wat je voelt.

Het werkte, ik liet mijn 3 jarige zich uitleven, 

terwijl ik me richtte op de andere twee.

Ik liet ze zich aankleden en hun bed opmaken enz.

Toen ik beneden kwam was de vloer vol met wiebeloogjes.

Het soort wiebeloogjes dat je gebruikt om te knutselen. 

Niet dat er een ander soort wiebeloogjes bestaat.

Ik haalde diep adem en mijn oudste bood aan om ze op te ruimen.

Hij zag zeker stoom uit mijn oren komen.

Zijn zus hielp mee en samen verzamelden ze alle wiebeloogjes en deden ze terug in de doos.

Met nog tien minuten te gaan, 

kleedde ik de jongste aan, kamde haar haar, poestte haar tanden, deed ik mijn sokken aan, 

liet de anderen hun jassen aantrekken en deed ik mijn trui aan.

Ik keek naar de klok.

We gingen het halen.

Toen,

Ik herinner me niet eens meer wat ik ging pakken.

Mijn zoon zat al in de auto, mijn dochter pakte haar sjaal en was op weg naar de deur, 

ik had mijn sleutels in mijn hand en de kleine liep voor me.

Ik gleed uit.

Op dat moment, 
dat slowmotion moment, waarin er van alles door je heen gaat,

en je probeert om je vast te grijpen aan iets, 
wat dan ook,

wist ik dat dit een nare val ging worden.

...

"Kun je je arm zo bewegen?" , zei de dokter.

"Nee, dat doet pijn."

"Hoe ben je gevallen?" , vroeg hij.

"Ik viel over een doosje met wiebelogen."

(Ik heb een scheur in mijn bot en mijn arm zit in een mitella. Mijn rechter arm..)

One of those days

*Klik hier voor Nederlands*

It was one of those days.

One of those days that starts off all wrong.  

In the midst of a very disturbing dream, I was woken up by the phone.  

I immediately felt an upcoming headache. 

A little woozy and still trying to shake off my weird dream, 

I realized that I slept through my alarm clock.

All I wanted to do, was ignore the time and go back to sleep.

I should have done that.

I should have just acted, as if someone had told me that Tuesday was canceled

 and that would have been the end of this story.

Of course I did not do that.

The following hour, I battled with uncooperative, tired, whiny kids 

and the urge to just completely give up on Tuesday. 

My youngest was skipping through the house with a head full of plans, 

yet none of those plans included cooperating and getting dressed for preschool.

My mood shifted between desperation, determination and anger. 

But I was going to do this.

 I was going to handle this like an adult.

And I did. I switched to my emergency plan. 

Basically that means do whatever you have to do, 

and ignore everything you might be feeling.  

It worked, I let my 3 year old frolic about while I focused on the other two. 

I got them to get dressed and make their beds etc.

When I came downstairs the floor was full of googly eyes.

 The kind of googly eyes that you use for crafting. 

Not that there is another kind of googly eyes.

 I took a deep breath and my oldest volunteered to pick them up. 

He must have seen steam coming from my ears. 

His sister helped and together they gathered all the eyes and put them back in the box. 

With just ten minutes on the clock,

 I got my 3 year old dressed; brushed her teeth; combed her hair; put my socks on, 

made the others put on their coats and threw on my sweater. 

I looked at the clock, 

we were going to make it.

Then,

I don’t even remember what I getting.

My son was already in the car; my daughter was grabbing her shawl and heading out; 

I had my car keys in my hands and my youngest was in front of me.

 I slipped.

In that moment, that quick slow motion moment, 

were stuff goes through your mind and you try to grab unto something, anything,

I knew this was going to be a bad fall.

“Can you move your arm like this,” the doctor said.

“No, that hurts.”

“ How did you fall?” he asked.

“I fell over a box of googly eyes.”

(I have a crack in my bone and my arm is in a sling. My right arm..)

Winter walk

I was a bit overwhelmed by sick people and life, but I'm picking up again.

But instead of starting with a post, I will spend my time visiting some of my favorite blogs.

I'll be back tomorrow with a real post.

Ik was een beetje overweldigd door zieke mensen en het leven, 

maar ik pak het weer op.

Inplaats van te starten met een post, ga ik vandaag mijn tijd besteden 

aan het bezoeken van een aantal van mijn favoriete blogs.

Ik ben morgen terug met een echte post.

Glimmers

The days have been rainy and dreary.

I have been taking care of sick children and a sick husband.

Somewhere in between all of this I am trying to take care of me.

I am desperately longing for spring.

For now I have to do with those precious moments 
when the sun breaks through the clouds

and flowers in a vase.

De dagen zijn grijs en somber geweest.

Ik heb het druk gehad met het zorgen voor zieke kinderen en een zieke man.

En dwars door alles heen probeer ik ook nog voor mezelf te zorgen.

Ik verlang wanhopig naar de lente.

Voorlopig moet ik het doen met die kostbare momenten 
dat de zon door de wolken breekt 

en met bloemen in een vaas.