Ik ben veel te lang afwezig geweest van dit kleine plekje op het internet.
Het moeilijk uit te leggen wat me hier weg hield.
Het is niet zo dat ik teruggegleden was in een diepe depressie,
die me ervan weerhield om mijn blog te onderhouden.
Misschien is het gewoon het leven dat in de weg stond.
Gestript van de mist van de depressie, die al zo lang om me heen had gehangen,
kon helder ik zien hoezeer mijn familie me nodig had.
En ik wilde er voor hen zijn. Helemaal.
Vooral na maandenlang uitgeschakeld te zijn geweest.
die onmiddelijk volgde nadat ik mijn rechterarm weer kon gebruiken.
Ik dook het volle leven weer in,
de minuut dat ik dacht er weer tegen aan kon.
Meer uren op het werk, koken, schoonmaken en alles oppikken waartoe ik me verplicht voelde.
Zonder pauze, zonder mezelf in achting te nemen.
En zo was het, dat ik mezelf weer gevangen voelde in dezelfde situatie.
Een slaaf van perfectionisme.
Ik heb al zo vaak deze weg doorlopen,
dat het me verbaast, hoe makkelijk het ging.
Wat me het meest verbaast, is dat ik de vergissing maakte
en dacht dat perfectionisme mijn vriend was.
Het is nooit een goed idee om advies aan te nemen
van iemand die niet het beste met je voorheeft.
Maar ik deed het.
Ik luisterde naar de: Doe nog een beetje meer's
en de blijf gewoon een uurtje langer op's en de let niet op je lichaam's.
Tot ik tenslotte mezelf alleen maar rottig voelde;
tekort voelde schieten en wenste om dagen met tijd voor mezelf
en de dingen waar ik van hield.
En terwijl ik opkeek uit mijn zelfgegraven oververmoeide mamma-kuil,
drong het eindelijk tot mij door:
(bron: Pinterest)
Het is niet de last die je draagt,
wat je teveel wordt,
maar de manier waarop je het draagt.
Ik ben weer gevallen.
Maar het heeft geen zin om me er rottig over te voelen.
Want er is een ding wat ik geleerd heb over mijzelf,
Ik kan wel duizend keer vallen.
Maar ik sta altijd, altijd, weer op.