Niet zo romantisch.

*Click here for English*

Beschouw deze post maar als een soort Valentijnsdag toegift.

Ik zou hem eigenlijk plaatsen op Valentijnsdag, maar ik had het een beetje te druk.

Te druk met liefhebben?

Neuj. Gewoon met het gewoonlijke rondrennen en Mamma dingen doen.

Misschien telt dat ook als liefhebben.

Juist.

Ik was dus druk bezig met al dat liefhebben.

Ik ben al langer dan een decennium getrouwd.

Ja, wow, ik weet het. Dertien jaar.

Er is niets romantisch aan zo lang getrouwd zijn.

We houden wel van elkaar en af en toe krijg ik weer vlinders in mijn buik.

Soms.

Meestal echter, moet ik aankijken hoe de liefde van mijn leven zijn billen krabt; 

in zijn neus peutert of andere onromantische mannendingen doet.

Of ik het leuk vind of niet, 
die leuke vent waar ik telkens maar aan bleef denken en die mij weke knieen gaf, 
is uiteindelijk nog steeds een jongen.

En jongens zijn verschrikkelijk.

Op de een of andere manier was ik dat even vergeten,
 toen ik in momenten van tijdelijk geestelijke ontoerekeningsvatbaarheid 
voor altijd bij hem wilde zijn.

Maar ik mag niet (veel) klagen.

Ik ben een realist, 
en al heb ik op de harde manier geleerd dat het leven geen romantische comedy is, 
zo is het leven.

In het echte leven lopen mensen niet voortdurend hand in hand 
en bedrijven mensen niet iedere avond wild en gepassioneerd de liefde.

Het getrouwde leven is geen romantische picnick.

Toch prijs ik mijzelf gelukkig, ik heb een lieve man die helemaal van mij is,

hij neemt bloemen voor me mee en helpt me in het huishouden.

Hij heeft me op mijn slechtst en op mijn best gezien, en houdt nog steeds van me.

Op de avond van Valentijnsdag, 

zal ik naast mijn echtgenoot op de bank zitten om film te kijken. 

Hij kruipt dan waarschijnlijk gezellig tegen me aan, 

slaat zijn armen om mij heen 

en laat een wind  doet dan iets typisch mannenachtigs.