Enjoy spring.

 I can't stop enjoying the changing of the seasons and everything that comes with it.

I find the transition between winter and spring especially hopeful and promising.

The longer days, the greater amount of light, the sprouting of green everywhere 

and the lovely smell that fills the air. 

You know, that smell of green mixed with the smell of dirt, 

blossom and the smell right after a rain shower.

And to think that I get to enjoy this year after year.

No matter how busy I am sometimes,

I always make time to spend with my hands in the dirt, 

to inhale the scent of spring blossom or to simply close my eyes  

and enjoy the feeling of the warm spring sun on my face.

Iedere keer opnieuw kan ik genieten van de wisselingen van de seizoenen

 en alles wat er bij hoort.

Er is vooral in de overgang van de winter naar de lente zo iets hoopvols en veelbelovend.

De langere dagen, de grotere hoeveelheid licht, 

het ontspruiten van groen overal en de heerlijke geur die in de lucht hangt. 

Je weet wel, die geur van groen vermengt met de geur van aarde, 

bloesem en de geur net na een frisse regenbui.

En dan te bedenken dat ik hier ieder jaar opnieuw van mag genieten.

Hoe druk ik het ook mag hebben af en toe, 

ik maak toch altijd even tijd om met mijn handen in de aarde te zitten, 

de geur van de lentebloesem op te snuiven of simpelweg even mijn ogen dicht te doen 

en te genieten van het gevoel van de warme lentezon op mijn gezicht.

Ugly.

Klik hier voor Nederlands.

If you have come here to look at my usual posts...please look away. 

I cannot write about beauty today. I am to angry. 

The local elections (municipal elections) ended in an absolute low for me.

It wasn't the outcome nor the turn-out that got to me.

It was politician Wilders statements about Moroccans.

What has happened to this country?

Why is there no outrage?

Why isn't the whole country in turmoil? 

Why aren't the streets filled with angry people?

Wilders is standing in front of his party and is asking a series of questions. 

He's working towards the climax, the finale, the final question:

"Do you want more or less Moroccans in this city and in this country?"

His party responses by chanting: "less, less!"

That what drives Wilders, what motivates him 

or what sewer like substance abides within his head doesn't interest me,

 doesn't shock me.

I have seen hatred in many forms in my life.

Wilders has a thing against Moroccans. So be it.

Wilders has chosen the easiest group of people to hate publicly.

We are suspicious of Muslims as it is and in every tv show Al Qaida has it in for us.

It is trendy to have a thing against Moroccans in  this country.

And it seems to be normal to say negative things about Moroccan people aloud,

without anyone looking twice.

"Yes it is true, they are really annoying,"I hear often.

And, "They don't speak the language and they don't work."

Ehm, no, it is not true.

We are taking a part of a group and applying that to the whole group.

I know enough highly educated well Dutch speaking Moroccans.

It would be offensive to take the trashy (fictive) Dutch family that lives next to me 

and assume that all Dutch families are the same.

And it wouldn't be very intelligent of me to do so, by the way.

Earlier this week, comparisons to Hitler have been made.

Wilders thought it was disgusting.

He didn't like that he is repeatedly being compared with Nazi's.

Suddenly Wilders was the victim.

We can discuss whether it is okay to compare people to Hitler.

We could just have a long dragging discussion about it.

I don't think that that's the issue here.

The point is, that I as a Dutch person of color,
 I understand why the comparison is being made. 
Whether I am Moroccan or not. 

Apparently it is possible, even if you are born in this country;
 even if you study or work hard; 
even if you speak the language and are well integrated, 
apparantly it is possible to be put in a 'box' of people 
and to be told to leave the city or country.

Because this is what it looks like from my point of view.

And everyone is simply watching. 

They don't realize that it is wrong to think this way, 

that it is dangerous to think this way.

And that is frightening.

We can not make the comparison to Nazi's.

This is all I am saying:

There has been a time before,

when a man started speaking  increasingly negative about a group of people.

And those people were purely selected based on their religion 

and cultural background.

Take Wilders statement and replace Moroccans 

with women, gay people or black people.

See, if the shivers don't run down your spine.

Lelijk.

Click here for English.

Als je hier bent gekomen voor mijn gewoonlijke berichtjes...Kijk aub de andere kant op.

Ik kan niet schrijven over mooie dingen vandaag. Ik ben te boos.

De gemeenteraadsverkiezingen eindigden voor mij in een dieptepunt. 

Het was niet de uitslag die mij raakte, nog de opkomst. 

Het was Wilders die mij diep raakte,

 met zijn uitspraken over Marokkanen.

Wat is er met dit land gebeurt, 

Waarom is er geen verontwaardiging? 

Waarom staat het land niet op zijn kop? 

Waarom staan de straten niet vol boze mensen?

Wilders staat voor zijn partij en bouwt op,
 met drie vragen waarin hij zijn aanhangers lichtelijk opzweept. 

Hij werkt toe naar de klapper; de finale; de uiteindelijke vraag: 

"Willen jullie in deze stad en in dit land meer of minder Marokkanen?" 

Waarop zijn aanhang "minder, minder!" begint te scanderen.

Wat Wilders drijft, wat hem motiveert of wat er voor rioolachtige substantie 

 tussen zijn oren zit, interesseert me niet, schokt me niet. 

Ik heb haat in vele vormen gezien in mijn leven.  

Wilders heeft iets tegen Marokkanen. Het zij zo. 

Wilders heeft de makkelijkste groep mensen gekozen om openbaar te haten. 

We zijn toch al achterdochtig tegenover Moslims 

en in iedere tv serie heeft Al Qaida het op ons gemunt.

Het is in om iets tegen Marokkanen te hebben. 

Het lijkt tegenwoordig normaal om hardop negatieve dingen te zeggen 

over Marokkanen zonder dat iemand er raar van op kijkt. 

"Ja, het is wel waar, ze zijn hardstikke irritant," hoor ik vaak. 

En, "Ze spreken de taal niet en ze werken niet." 

Eh nee, het is niet waar.

We nemen een gedeelte van de groep en we scheren de hele groep over een kam.

 Ik ken genoeg hardwerkende hoogopgeleide goed Nederlands sprekende Marokkanen.  

Het is kwetsend als ik het asociale (fictieve) Nederlandse gezin naast mij neem 

en dan aanneem dat alle Nederlanders zo in elkaar zitten. 

Echt intelligent is het ook niet trouwens.

Eerder deze week is de vergelijking met Hitler gemaakt. 

Walgelijk vond Wilders dat.

 Hij vond het afschuwelijk dat de vergelijking met Nazi's keer op keer wordt gemaakt.

Opeens was Wilders het slachtoffer.

We kunnen gaan discussieren over het feit of je mensen wel mag vergelijken met Hitler.

We kunnen het daar lang en breed over hebben, 

maar ik denk dat dat niet de issue is.

Het punt is, dat ik als 'gekleurde Nederlander' begrijp waarom de  vergelijking wordt gemaakt.

 Of ik nou een Marrokaan ben of niet. 

Blijkbaar kun je, ook al ben je in dit land geboren; ook al werk of studeer je hard;

ook al spreek je de taal en ben je goed geintegreerd,

blijkbaar kun je ineens in een hokje met mensen worden geplaatst 

en worden verteld dat je de stad of zelfs uit het land uit moet.

Zo ziet het er namelijk vanaf mijn kant uit.

En de mensen die er om heen staan staan er bij en kijken ernaar 

en beseffen niet meer, dat het niet okee is om op die manier te denken. 

Dat het gevaarlijk is om op die manier te denken.

En dat is beangstigend.

De vergelijking met nazi's mag niet worden gemaakt.

Maar ik zeg alleen maar:

dat er al eerder een tijd is geweest, 

waarin een man zich steeds negatiever uitliet over een groep mensen. 

En dat die groep mensen puur geselecteerd was op basis van  hun geloof 

en culturele achtergrond.

Neem de uitspraak van Wilders en vervang Marokkanen, 

door vrouwen, homo's of zwarte mensen. 

Kijk of je dan niet de rillingen over je rug voelt lopen.

Early Spring.

Spring has come early this year and I am enjoying every moment of it.

As for this blog, I am trying to post regularly, but sometimes that just isn't possible.

I struggle to find balance, as most Moms probably do.

Sometimes I am simply needed elsewhere and that's okay with me.

De lente is vroeg begonnen dit jaar en ik geniet van elk moment ervan.

Voor deze blog geldt dat ik regelmatig berichtjes probeer te plaatsen, maar dat het niet altijd lukt.

Zoals waarschijnlijk de meeste moeders worstel ik af en toe om balans te vinden.

Soms ben ik gewoon ergens anders nodig en daar heb ik vrede mee.

Mommy shoes.

Please come and visit me at World Moms Blog, where I am today.

I talk about a difficult subject. Therapy.

As always, my motive is to normalize mental issues.

It is something that many people struggle with 

and something no one ever needs to be ashamed of.

I would love it if you visit me there, and if you leave some comment love, 

I'll be extra grateful.

Click here to read my post.

Breng vandaag alstjeblieft een bezoekje aan World Moms Blog,

 want daar ben ik vandaag.

Ik praat over een moeilijk onderwerp. Therapy.

Zoals altijd is mijn motivatie om geestelijke problemen

te normalizeren.

 Er zijn veel mensen die hiermee worstelen 

en niemand zou zich daarvoor moeten schamen.

Ik vind het leuk als je me daar een bezoekje brengt. 

Als je een berichtje achter laat ben ik extra dankbaar.

Klik hier om mijn post te lezen.

(Voor mijn Nederlandstalige lezers is hieronder de vertaling van de post te lezen.
Maar neem wel een kijkje op WMB.)

~

Het is ongeveer twee jaar geleden dat ik besloot om hulp te vragen.

Het moederschap en het leven voelden teveel als een last voor me.

Na jarenlang denken dat het probleem bij mij lag, 

begon het tot me door te dringen dat er iets mis moest zijn.

Ik begon met therapy en kwam erachter 
dat ik niet een maar drie keer 

last had gehad van een postnatale depressie.

 Ook kwam ik erachter dat de gevoelens waar ik mee had worstelde
 in mijn vroege tiener jaren, geen gewone puber gevoelens waren, 

maar dat ook dat depressie was waar ik mee had geworsteld.

De afgelopen twee jaar zijn de meest intensieve jaren van mijn leven geweest.

Ik heb een ontzettende groei meegemaakt.

Ik heb nieuwe deuren geopend en oude achter me gesloten.

Mensen praten licht over therapy.

Men denkt dat therapie niets meer is,

 dan iemand betalen om naar je problemen te luisteren en je advies te geven.

Dat is absoluut niet wat therapie is. 

Therapie is jezelf onder ogen komen.

Therapie is deuren openen en kijken naar de donkere hoekjes van je ziel.

Het is werk. Zwaar werk dat je uitgeput achterlaat.

Het is zo moedig zijn ongewapend een leeuwenhol binnen te stappen. 

Kwetsbaar.
Het is rauwe naakte eerlijkheid en volharding.

Je begeven op een steile, rotsachtige en soms donkere weg zonder te weten,

 wanneer je het einde daarvan bereikt. 

Het is, weten dat je die weg op elk moment kan verlaten, 

maar toch niet toe te geven aan die gedachte. 
Want je wilt beter worden.

Al zo'n twee jaar bevind ik mij op deze weg.

Om te zeggen dat het een ritje in een achtbaan is, 

is om een allesverwoestende orkaan te nemen 

en te zeggen dat het een warm zomerbriesje is.

Het moeilijkste deel?

Tegelijkertijd moeder zijn.

Er is geen tijd vrijaf. Geen tijd om mijn wonden te likken of pauze te nemen.

Op sommige dagen kom ik uit therapie en voel ik me sterker.

Ik houd mijn hoofd hoog en verwissel van rol als een professional.

Dan zijn er dagen, dat ik vermoeid ben van het harde werk 
en me leeg voel met weinig over om nog te geven.

Op die dagen doe ik mijn Mamma-schoenen met tegenzin aan.

Op andere dagen voel ik me bevrijd, vrij van een last die te lang gedragen is.

Op die dagen voelen mijn Mamma-schoenen als dansschoenen.

Op sommige dagen worden de zorgvuldig aangebrachte verbanden rond mijn hart afgescheurd en worden oude wonden blootgelegd. 

Een uur gaat voorbij terwijl ik door de pijn heen werk.

 Als de klok realiteit slaat, verzamel ik haastig de stukken bij elkaar 

en probeer ik ze zo goed als het kan weer op hun plaats te zetten.

Ik doe mijn mamma-schoenen aan 
en terwijl ik het ben die zorg verlangt, 

ben ik het die mijn armen spreid om welkom te heten; 

ben ik het die draagt en ben ik degene die warmte en geborgenheid bied. 

Op zulke dagen worstelen mijn voeten om vaste grond te vinden onder mijn schoenen. 

Als mijn kind naar mij reikt is mijn grip stevig.

En terwijl ik haar kleine warme handje zacht in de mijne houdt, 

voelt de grond onder mijn voeten langzamerhand weer stevig aan.

Heb je weleens iets meegemaakt , 

dat het moeilijk maakte om weer in je 'mamma-schoenen' te stappen?