Pagina's

▼

maandag 3 maart 2014

Mommy shoes.








Please come and visit me at World Moms Blog, where I am today.
I talk about a difficult subject. Therapy.
As always, my motive is to normalize mental issues.
It is something that many people struggle with 
and something no one ever needs to be ashamed of.

I would love it if you visit me there, and if you leave some comment love, 
I'll be extra grateful.


Breng vandaag alstjeblieft een bezoekje aan World Moms Blog,
 want daar ben ik vandaag.
Ik praat over een moeilijk onderwerp. Therapy.
Zoals altijd is mijn motivatie om geestelijke problemen
te normalizeren.
 Er zijn veel mensen die hiermee worstelen 
en niemand zou zich daarvoor moeten schamen.

Ik vind het leuk als je me daar een bezoekje brengt. 
Als je een berichtje achter laat ben ik extra dankbaar.
(Voor mijn Nederlandstalige lezers is hieronder de vertaling van de post te lezen.
Maar neem wel een kijkje op WMB.)

~



Het is ongeveer twee jaar geleden dat ik besloot om hulp te vragen.
Het moederschap en het leven voelden teveel als een last voor me.
Na jarenlang denken dat het probleem bij mij lag, 
begon het tot me door te dringen dat er iets mis moest zijn.
Ik begon met therapy en kwam erachter 
dat ik niet een maar drie keer 
last had gehad van een postnatale depressie.
 Ook kwam ik erachter dat de gevoelens waar ik mee had worstelde
 in mijn vroege tiener jaren, geen gewone puber gevoelens waren, 
maar dat ook dat depressie was waar ik mee had geworsteld.

De afgelopen twee jaar zijn de meest intensieve jaren van mijn leven geweest.
Ik heb een ontzettende groei meegemaakt.
Ik heb nieuwe deuren geopend en oude achter me gesloten.
Mensen praten licht over therapy.
Men denkt dat therapie niets meer is,
 dan iemand betalen om naar je problemen te luisteren en je advies te geven.

Dat is absoluut niet wat therapie is. 

 Therapie is jezelf onder ogen komen.
Therapie is deuren openen en kijken naar de donkere hoekjes van je ziel.
Het is werk. Zwaar werk dat je uitgeput achterlaat.
Het is zo moedig zijn ongewapend een leeuwenhol binnen te stappen. 

 Kwetsbaar.
Het is rauwe naakte eerlijkheid en volharding.

Je begeven op een steile, rotsachtige en soms donkere weg zonder te weten,
 wanneer je het einde daarvan bereikt. 
Het is, weten dat je die weg op elk moment kan verlaten, 
maar toch niet toe te geven aan die gedachte. 
Want je wilt beter worden.



Al zo'n twee jaar bevind ik mij op deze weg.
Om te zeggen dat het een ritje in een achtbaan is, 
is om een allesverwoestende orkaan te nemen 
en te zeggen dat het een warm zomerbriesje is.
Het moeilijkste deel?
Tegelijkertijd moeder zijn.


Er is geen tijd vrijaf. Geen tijd om mijn wonden te likken of pauze te nemen.
Op sommige dagen kom ik uit therapie en voel ik me sterker.
Ik houd mijn hoofd hoog en verwissel van rol als een professional.
Dan zijn er dagen, dat ik vermoeid ben van het harde werk 
en me leeg voel met weinig over om nog te geven.
Op die dagen doe ik mijn Mamma-schoenen met tegenzin aan.
Op andere dagen voel ik me bevrijd, vrij van een last die te lang gedragen is.
Op die dagen voelen mijn Mamma-schoenen als dansschoenen.

Op sommige dagen worden de zorgvuldig aangebrachte verbanden rond mijn hart afgescheurd en worden oude wonden blootgelegd. 
Een uur gaat voorbij terwijl ik door de pijn heen werk.
 Als de klok realiteit slaat, verzamel ik haastig de stukken bij elkaar 
en probeer ik ze zo goed als het kan weer op hun plaats te zetten.
Ik doe mijn mamma-schoenen aan 
en terwijl ik het ben die zorg verlangt, 
ben ik het die mijn armen spreid om welkom te heten; 
ben ik het die draagt en ben ik degene die warmte en geborgenheid bied. 

Op zulke dagen worstelen mijn voeten om vaste grond te vinden onder mijn schoenen. 
Als mijn kind naar mij reikt is mijn grip stevig.
En terwijl ik haar kleine warme handje zacht in de mijne houdt, 
voelt de grond onder mijn voeten langzamerhand weer stevig aan.




Heb je weleens iets meegemaakt , 
dat het moeilijk maakte om weer in je 'mamma-schoenen' te stappen?