Moms don't get sick.

Klik hier voor Nederlands.

It is that time of the year again.

I take my child to school, and hope that they'll survive the annual germ fest.

When I hear kids coughing, I pray to God that no one coughs in my child's face. 

If one of my kids does get sick, I hope that the kid doesn't infect the rest of the family. 

But mostly I pray that I won't get sick.

Because Moms can't be sick.

Because I don't do sick very well.

And I don't have time to get sick.

Sick usually means, feeling sick but still doing everything.

There's laundry, and dinners and a house that has to be cleaned. 

Children that have to be taken to school and sports, 

groceries that have to be done. 

And Moms can't get sick, they can't.

Of course I got sick this past week, you know I did.

I didn't just get sick, I got epic sick.

As in: laying in bed alternately shivering and sweating.

As in: not eating, hardly even drinking anything for 4 days.

Not being able to speak because my tonsils were the size of small beach balls.

And I did nothing around the house. Nothing.

Because you need to be able to stand firmly on your feet 

to be able to do anything.

The least.

I haven't done anything around here in 6 days.

That has never happened before.

Ever. 

Even when I broke my shoulders, I did all I could do with one arm.

4 days after gallbladder surgery I was picking up toys.

Although I needed to rest. 

Why?

Because of that Moms don't get sick crap.

Why do we do this?

Why do we snort when someone says: you should go back to bed?

Why do we give ourselves one day in bed, 

then crawl out of bed and resume our busy lives

running on Tylenol and orange juice.

Moms get sick. All the time.

There's nothing abnormal about that. 

The abnormality is, 

that we don't take time to get well again.

Moeders worden niet ziek.

Click here for English.

Het is weer die tijd van het jaar.

Dan breng ik mijn kinderen naar school 

en hoop dat ze het jaarlijkse bacillenfeest overleven.

Als ik kinderen hoor hoesten, 

hoop ik dat niemand in het gezicht van mijn kind hoest.

Als een van mijn kinderen ziek wordt, 

dan hoop ik dat ze de rest van het gezin niet besmetten.

Maar ik bid vooral, dat ikzelf niet ziek wordt.

Want moeders kunnen niet ziek worden.

Ik ben niet zo goed met ziek zijn.

En heb ook geen tijd om ziek te worden.

Ziek betekent meestal, je ziek voelen maar gewoon nog alles doen.

Want er is nog steeds de was; het avondeten; een huis dat moet worden schoongemaakt;

kinderen die naar school en naar sport moeten worden gebracht;

boodschappen die moeten worden gedaan.

En moeders kunnen niet ziek worden, dat kan gewoon niet.

Natuurlijk werd ik ziek deze afgelopen week, 

dat snap je wel.

Ik werd niet gewoon ziek,

maar ik werd groots en meeslepend ziek.

Zo van: afwisselend rillend en zwetend in je bed liggen.

Zo van: 4 dagen lang nauwelijks eten of drinken.

Niet kunnen praten omdat mijn amandelen 

zo groot waren als kleine strandballen.

En ik deed niets in huis.

Omdat je een beetje stevig 

op je benen moet kunnen staan om iets te kunnen doen.

Op z'n minst.

Ik heb al 6 dagen niks gedaan hier.

Dat is nog nooit eerder gebeurd.

Nog nooit.

Zelfs toen ik mijn schouder brak, deed ik wat ik kon met een arm.

En 4 dagen na mijn galblaasoperatie

 probeerde ik toch al voorzichtig een beetje op te ruimen.

Ook al had ik rust nodig.

Waarom?

Vanwege die moeders kunnen niet ziek worden onzin.

Waarom doen we dat eigenlijk?

Waarom snuiven we minachtend als iemand zegt: ga lekker je bed in?

Waarom geven we onszelf een dagje rust,

en kruipen we dan uit bed om verder te gaan met ons drukke leventje

 draaiende op Paracetamol en sinaasappelsap?

Moeders worden ziek. Het gebeurt elke dag.

Daar is niks abnormaals aan.

Het abnormale is,

dat we de tijd niet nemen om beter te worden.

Wordless Wednesday.

Misty.

In the fall we get a lot of misty mornings.

On those mornings, especially on weekends 

I find it hard to pull up my blankets and stay in bed a little while longer.

Mist may appear to be nothing special,

but you'll be amazed when get a little closer.

In de herfst hebben we veel mistige ochtenden.

Op zulke ochtenden vind ik het moeilijk om de dekens wat hoger op te trekken 

en wat langer in bed te blijven. 

Mist lijkt misschien niets bijzonders,

maar wacht maar tot je iets dichterbij komt.

From this morning, taken with my phone.

These pictures were taken a few weeks ago.

But I have fotographed in the mist before.

Some of these picture have been already shared on this blog, some haven't.

Here are some older pictures.

Deze foto's zijn pas geleden genomen.

Maar ik heb eerder in de mist gefotografeerd, 

sommige van die foto's heb ik al eerder op de blog geplaatst andere niet.

Dit zijn de wat oudere foto's: 

And I end with a recent picture,

Haven't I proven to you that mist is fantastic?

En ik eindig met een recente foto,

heb ik nu niet bewezen dat mist fantastisch is?

Beslissing.

(Click here for English.)

Zoals beloofd, de Nederlandse vertaling!


Het is mogelijk om jezelf meerdere keren in het leven even kwijt te zijn.
Dat geldt waarschijnlijk niet voor iedereen,
Ik ken mensen die zichzelf nooit kwijt zullen raken in verwachtingen, eisen 
of de vastberadenheid om de beste versie van zichzelf te zijn.
Sommige mensen zullen nooit worden lamgeslagen door de oneindige eis 
om niets anders te leveren dan perfectie. 
Sommigen zullen nooit de strijd ervaren tussen je eigen behoeften 
en wat het dan ook is dat ze op dat moment belangrijker vinden.
En Sommigen zullen nooit herhaaldelijk kiezen tegen hun eigen behoeften in.

Die mensen mogen zich gelukkig prijzen.
Ze zullen niet vastlopen of ontdekken dat ze proberen door te gaan 
met een lege batterij.

Ik wel.
Ik vind mezelf keer op keer op keer weer op deze plek.

Soms denk ik dat de strijd tegen perfectionisme een veel zwaardere strijd is dan de strijd tegen depressie.
Ik weet zo goed als zeker dat dit hetgene is wat mijn depressie voedt en de zwaarbeladen periodes opwekt.
Dagen gevuld met gedachten van twijfelen aan mezelf en falen.

Ik blijf telkens uit de schaduw klimmen en blijf mijn weg naar het zonlicht vervolgen.
Soms is het slechts een stap om weer in het licht te staan.
Op andere dagen Is het een zware klim en vergt het van mij 
dat ik alle vaardigheden en kracht die ik kan vinden aanwend. 

Er zijn er die dit nooit zullen begrijpen.

Deze mensen zullen mijn struikelen en vallen zien als het bewijs van een zwakke persoonlijkheid.
Ze zullen me met liefdevolle strengheid willen toespreken en ervoor zorgen dat ik op de hoogte ben van hun gedachten over mij.
Ze hebben er geen idee van dat elke keer dat zij hun mening uiten, 
ze mij een treetje lager schoppen of my terugduwen in de afgrond.

Terug in een donkere kloof, waar ik de leugens en de waarheid van elkaar probeer te scheiden.

Ligt het aan mij?
Is het een gebrek aan kracht waardoor ik hier terecht ben gekomen?
Ben ik zwak?
Heb ik te weinig geloof in God?
Kan ik hieruit komen als ik gewoon een beslissing maak? 

Terwijl ik mijn wonden verzorg en mezelf voorbereid op de klim,
zal ik de enige beslissing maken die er echt toe doet.

Ik zal me niet veroordeeld voelen door het aantal keren dat ik struikel en val.

En hoeveel tijd het mij ook gaat kosten,
Ik zal nooit genoegen nemen met een leven in de schaduw.
Ik zal altijd weer opstaan.

(* noot: Het gaat goed met mij. Dit is gewoon iets waar ik een tijdje geleden doorheen ging.)

(Vertaling: Beoordeel mij niet naar het aantal keer dat ik val, beoordeel mij naar het aantal keer dat ik weer opsta.)