Click here for English.
Het is weer die tijd van het jaar.
Dan breng ik mijn kinderen naar school
en hoop dat ze het jaarlijkse bacillenfeest overleven.
Als ik kinderen hoor hoesten,
hoop ik dat niemand in het gezicht van mijn kind hoest.
Als een van mijn kinderen ziek wordt,
dan hoop ik dat ze de rest van het gezin niet besmetten.
Maar ik bid vooral, dat ikzelf niet ziek wordt.
Want moeders kunnen niet ziek worden.
Ik ben niet zo goed met ziek zijn.
En heb ook geen tijd om ziek te worden.
Ziek betekent meestal, je ziek voelen maar gewoon nog alles doen.
Want er is nog steeds de was; het avondeten; een huis dat moet worden schoongemaakt;
kinderen die naar school en naar sport moeten worden gebracht;
boodschappen die moeten worden gedaan.
En moeders kunnen niet ziek worden, dat kan gewoon niet.
Natuurlijk werd ik ziek deze afgelopen week,
dat snap je wel.
Ik werd niet gewoon ziek,
maar ik werd groots en meeslepend ziek.
Zo van: afwisselend rillend en zwetend in je bed liggen.
Zo van: 4 dagen lang nauwelijks eten of drinken.
Niet kunnen praten omdat mijn amandelen
zo groot waren als kleine strandballen.
En ik deed niets in huis.
Omdat je een beetje stevig
op je benen moet kunnen staan om iets te kunnen doen.
Op z'n minst.
Ik heb al 6 dagen niks gedaan hier.
Dat is nog nooit eerder gebeurd.
Nog nooit.
Zelfs toen ik mijn schouder brak, deed ik wat ik kon met een arm.
En 4 dagen na mijn galblaasoperatie
probeerde ik toch al voorzichtig een beetje op te ruimen.
Ook al had ik rust nodig.
Waarom?
Vanwege die moeders kunnen niet ziek worden onzin.
Waarom doen we dat eigenlijk?
Waarom snuiven we minachtend als iemand zegt: ga lekker je bed in?
Waarom geven we onszelf een dagje rust,
en kruipen we dan uit bed om verder te gaan met ons drukke leventje
draaiende op Paracetamol en sinaasappelsap?
Moeders worden ziek. Het gebeurt elke dag.
Daar is niks abnormaals aan.
Het abnormale is,
dat we de tijd niet nemen om beter te worden.
