Rollercoaster

On this last day of the year 2014,

I am exhausted.

The last days of December are always full.

Full of people, full of memorable moments, full of activities.

good food, festive music, pleasant movies.

From the moment I unpack my favorite decorations 

it is like riding a roller coaster.

You go in out of freewill. Exited, expecting, giddy.

But sometimes you come out exhausted and a tad nauseous.

I have always needed solitude to reload.

To gather my self together and to stay balanced.

The lack of a normal schedule and the days crammed with obligations 

have drained me.

And I am left feeling exhausted,

both mentally and physically.

But I am surrounded by my favorite people,

and I have found the courage to allow myself to simply pause.

To walk around in my pajamas, listen to my favorite music

and simply be.

Tonight many of you will party and drink champagne.

You will put on make up and dress up to go out.

You will be surrounded by friends, family or partying strangers.

I will at home with my family.

We will drag our mattresses into the living room

and play a few games or watch television.

I will celebrate the new year and go to sleep pretty early.

For now,

 this is the perfect New Years Eve

After all, 

I'm not one to ride the roller coaster twice.

Have fun tonight!

~

Op de laatste dag van het jaar 2014

 ben ik uitgeput.

De laatste dagen van december zijn altijd vol.

Vol mensen, memorabele momenten, en activiteiten.

Lekker eten, sfeervolle muziek, gezellige films.

Vanaf het moment dat ik mijn favoriete decoraties uitpak,

is het net een ritje in een achtbaan.

Je stapt er vrijwillig in, opgewonden, verwachtend, giechelig.

Maar soms kom je er vermoeid en een klein beetje misselijk uit.

Ik heb altijd stilte om me heen nodig gehad om mezelf weer op te laden.

Om mezelf weer bij elkaar te rapen en in balans te blijven.

Het gebrek aan een normaal schema en dagen volgepropt met verplichtingen

hebben me leeggezogen

En ik  voel me mentaal en lichamelijk uitgeput.

Maar ik ben omringd door mijn favoriete mensen.

En  heb de moed gevonden om mezelf toe te staan even te pauzeren.

Om in mijn pyama rond te lopen, te luisteren naar mijn favoriete muziek 

en gewoon even te 'zijn'.

Velen zullen vanavond feesten en champagne drinken,

make up opdoen en zichzelf feestelijk aankleden.

Ze zullen worden omringd door familie; vrienden of feestende vreemdelingen.

Ik zal thuis zijn met mijn gezin.

We slepen onze matrassen de woonkamer in,

 en gaan spelletjes doen of tv kijken.

Ik ga het nieuwe jaar vieren en redelijk vroeg naar bed.

Voor mij is dat nu even de perfecte oudejaarsavond.

Ik ben zowiezo niet iemand die twee keer achter elkaar 

in een achtbaan zou stappen..

Veel plezier vanavond!

Merry Christmas.

Christmas shots are always a problem for my family. 

Trying to get 5 people in one picture is impossible around here.

Kerstfoto's zijn altijd een probleem voor mijn familie.

Het is bijna onmogelijk om 5 mensen op een foto te krijgen.

One person is missing, one is acting ridiculous.

Er mist een persoon en een ander doet belachelijk.

Now someone else is missing.

Nu mist er weer iemand anders.

Weirdo factory.

Rariteiten fabriek.

Still weird.

Nog steeds raar.

My head is huge in this picture, one kid is making a weird face.

But his will have to do.

Merry Christmas!!

Mijn hoofd is gigantisch in deze foto, en een kind kijkt raar.

Maar hier doen we het maar mee.

Fijne kerst!!

Moms don't get sick.

Klik hier voor Nederlands.

It is that time of the year again.

I take my child to school, and hope that they'll survive the annual germ fest.

When I hear kids coughing, I pray to God that no one coughs in my child's face. 

If one of my kids does get sick, I hope that the kid doesn't infect the rest of the family. 

But mostly I pray that I won't get sick.

Because Moms can't be sick.

Because I don't do sick very well.

And I don't have time to get sick.

Sick usually means, feeling sick but still doing everything.

There's laundry, and dinners and a house that has to be cleaned. 

Children that have to be taken to school and sports, 

groceries that have to be done. 

And Moms can't get sick, they can't.

Of course I got sick this past week, you know I did.

I didn't just get sick, I got epic sick.

As in: laying in bed alternately shivering and sweating.

As in: not eating, hardly even drinking anything for 4 days.

Not being able to speak because my tonsils were the size of small beach balls.

And I did nothing around the house. Nothing.

Because you need to be able to stand firmly on your feet 

to be able to do anything.

The least.

I haven't done anything around here in 6 days.

That has never happened before.

Ever. 

Even when I broke my shoulders, I did all I could do with one arm.

4 days after gallbladder surgery I was picking up toys.

Although I needed to rest. 

Why?

Because of that Moms don't get sick crap.

Why do we do this?

Why do we snort when someone says: you should go back to bed?

Why do we give ourselves one day in bed, 

then crawl out of bed and resume our busy lives

running on Tylenol and orange juice.

Moms get sick. All the time.

There's nothing abnormal about that. 

The abnormality is, 

that we don't take time to get well again.

Moeders worden niet ziek.

Click here for English.

Het is weer die tijd van het jaar.

Dan breng ik mijn kinderen naar school 

en hoop dat ze het jaarlijkse bacillenfeest overleven.

Als ik kinderen hoor hoesten, 

hoop ik dat niemand in het gezicht van mijn kind hoest.

Als een van mijn kinderen ziek wordt, 

dan hoop ik dat ze de rest van het gezin niet besmetten.

Maar ik bid vooral, dat ikzelf niet ziek wordt.

Want moeders kunnen niet ziek worden.

Ik ben niet zo goed met ziek zijn.

En heb ook geen tijd om ziek te worden.

Ziek betekent meestal, je ziek voelen maar gewoon nog alles doen.

Want er is nog steeds de was; het avondeten; een huis dat moet worden schoongemaakt;

kinderen die naar school en naar sport moeten worden gebracht;

boodschappen die moeten worden gedaan.

En moeders kunnen niet ziek worden, dat kan gewoon niet.

Natuurlijk werd ik ziek deze afgelopen week, 

dat snap je wel.

Ik werd niet gewoon ziek,

maar ik werd groots en meeslepend ziek.

Zo van: afwisselend rillend en zwetend in je bed liggen.

Zo van: 4 dagen lang nauwelijks eten of drinken.

Niet kunnen praten omdat mijn amandelen 

zo groot waren als kleine strandballen.

En ik deed niets in huis.

Omdat je een beetje stevig 

op je benen moet kunnen staan om iets te kunnen doen.

Op z'n minst.

Ik heb al 6 dagen niks gedaan hier.

Dat is nog nooit eerder gebeurd.

Nog nooit.

Zelfs toen ik mijn schouder brak, deed ik wat ik kon met een arm.

En 4 dagen na mijn galblaasoperatie

 probeerde ik toch al voorzichtig een beetje op te ruimen.

Ook al had ik rust nodig.

Waarom?

Vanwege die moeders kunnen niet ziek worden onzin.

Waarom doen we dat eigenlijk?

Waarom snuiven we minachtend als iemand zegt: ga lekker je bed in?

Waarom geven we onszelf een dagje rust,

en kruipen we dan uit bed om verder te gaan met ons drukke leventje

 draaiende op Paracetamol en sinaasappelsap?

Moeders worden ziek. Het gebeurt elke dag.

Daar is niks abnormaals aan.

Het abnormale is,

dat we de tijd niet nemen om beter te worden.

Wordless Wednesday.

Misty.

In the fall we get a lot of misty mornings.

On those mornings, especially on weekends 

I find it hard to pull up my blankets and stay in bed a little while longer.

Mist may appear to be nothing special,

but you'll be amazed when get a little closer.

In de herfst hebben we veel mistige ochtenden.

Op zulke ochtenden vind ik het moeilijk om de dekens wat hoger op te trekken 

en wat langer in bed te blijven. 

Mist lijkt misschien niets bijzonders,

maar wacht maar tot je iets dichterbij komt.

From this morning, taken with my phone.

These pictures were taken a few weeks ago.

But I have fotographed in the mist before.

Some of these picture have been already shared on this blog, some haven't.

Here are some older pictures.

Deze foto's zijn pas geleden genomen.

Maar ik heb eerder in de mist gefotografeerd, 

sommige van die foto's heb ik al eerder op de blog geplaatst andere niet.

Dit zijn de wat oudere foto's: 

And I end with a recent picture,

Haven't I proven to you that mist is fantastic?

En ik eindig met een recente foto,

heb ik nu niet bewezen dat mist fantastisch is?

Beslissing.

(Click here for English.)

Zoals beloofd, de Nederlandse vertaling!


Het is mogelijk om jezelf meerdere keren in het leven even kwijt te zijn.
Dat geldt waarschijnlijk niet voor iedereen,
Ik ken mensen die zichzelf nooit kwijt zullen raken in verwachtingen, eisen 
of de vastberadenheid om de beste versie van zichzelf te zijn.
Sommige mensen zullen nooit worden lamgeslagen door de oneindige eis 
om niets anders te leveren dan perfectie. 
Sommigen zullen nooit de strijd ervaren tussen je eigen behoeften 
en wat het dan ook is dat ze op dat moment belangrijker vinden.
En Sommigen zullen nooit herhaaldelijk kiezen tegen hun eigen behoeften in.

Die mensen mogen zich gelukkig prijzen.
Ze zullen niet vastlopen of ontdekken dat ze proberen door te gaan 
met een lege batterij.

Ik wel.
Ik vind mezelf keer op keer op keer weer op deze plek.

Soms denk ik dat de strijd tegen perfectionisme een veel zwaardere strijd is dan de strijd tegen depressie.
Ik weet zo goed als zeker dat dit hetgene is wat mijn depressie voedt en de zwaarbeladen periodes opwekt.
Dagen gevuld met gedachten van twijfelen aan mezelf en falen.

Ik blijf telkens uit de schaduw klimmen en blijf mijn weg naar het zonlicht vervolgen.
Soms is het slechts een stap om weer in het licht te staan.
Op andere dagen Is het een zware klim en vergt het van mij 
dat ik alle vaardigheden en kracht die ik kan vinden aanwend. 

Er zijn er die dit nooit zullen begrijpen.

Deze mensen zullen mijn struikelen en vallen zien als het bewijs van een zwakke persoonlijkheid.
Ze zullen me met liefdevolle strengheid willen toespreken en ervoor zorgen dat ik op de hoogte ben van hun gedachten over mij.
Ze hebben er geen idee van dat elke keer dat zij hun mening uiten, 
ze mij een treetje lager schoppen of my terugduwen in de afgrond.

Terug in een donkere kloof, waar ik de leugens en de waarheid van elkaar probeer te scheiden.

Ligt het aan mij?
Is het een gebrek aan kracht waardoor ik hier terecht ben gekomen?
Ben ik zwak?
Heb ik te weinig geloof in God?
Kan ik hieruit komen als ik gewoon een beslissing maak? 

Terwijl ik mijn wonden verzorg en mezelf voorbereid op de klim,
zal ik de enige beslissing maken die er echt toe doet.

Ik zal me niet veroordeeld voelen door het aantal keren dat ik struikel en val.

En hoeveel tijd het mij ook gaat kosten,
Ik zal nooit genoegen nemen met een leven in de schaduw.
Ik zal altijd weer opstaan.

(* noot: Het gaat goed met mij. Dit is gewoon iets waar ik een tijdje geleden doorheen ging.)

(Vertaling: Beoordeel mij niet naar het aantal keer dat ik val, beoordeel mij naar het aantal keer dat ik weer opsta.)

Decision.

(Click hier voor Nederlands.)

It is possible to loose yourself many times in life. 
Not for all people, I guess. 
I know some people that never will get lost in expectations, 
demands or determination to be the best version of themselves. 
Some people will never get crippled by the unending demands to deliver nothing less than perfection. 
Some people will never experience the battle between your own needs 
and whatever it is that they think is more important. 
Some will never choose repeatedly against their own needs.  

Those people are blessed.
They will not get stuck or find themselves trying to operate with a dead battery.

I do.
I find myself there over and over and over again.

Sometimes I think that the battle against perfectionism is a much harder one than the battle against depression. 
I am fairly certain that this is the thing that fuels my depression and triggers the heavy loaded episodes. 
Days filled with thoughts of self doubt and failure.

I keep climbing out of the shades and I keep continuing my walk towards the sunlight.
Sometimes it is but a step to be back in the light.
Other days the climb is a hard one and asks of me to muster all the skills and strength that I can find.

There are those that will never understand this.

Those people will see my tripping and falling as a sign of a weak character.
They will try to offer me tough love and make sure that I am aware of their thoughts about me.
Little do they know that every time they express their opinion, 
they kick me a little deeper or throw me back over the cliff. 

Back in the cliff of darkness, where I try to sort the lies from the truth.

Is it me?
Is it lack of strength that got me here?
Am I weak?
Do I lack faith in God?
Will I get past this, if I would just make a choice?

As I nurse my wounds and prepare myself for the climb,
I will make the only decision that matters:

I will not be condemned by the number of times I slip and fall.

And no matter how much time it takes me,
I will never settle for a life in the shades.
I will always get back up again.

(Note: I am fine. This is something I recently went through.)

Tiny lessons of life.

I made these pictures a few weeks ago on a very misty morning.

Just a few trees in the fog. 

Just now my son said something about the little heart shape between the trees, 

formed by the leaves.

[pause...] 

Did you see it?

I never saw it till he pointed it out to me.

Always look for the extraordinary in the ordinary, right?

Life lesson learned.

Ik maakte deze foto's een paar weken geleden op een erg hele mistige ochtend.

Gewoon een paar bomen in de mist.

Daarnet zei mijn zoon iets over het kleine,

 door de bladeren gevormde hartvormpje tussen de bomen.

[pauze...]

Zag je het?

Ik zag het pas toen hij me er op wees.

Zoek altijd naar het bijzondere in het gewone, toch?

Levensles geleerd.

The perfect fit.

I have always had trouble knowing where to fit in.

Today I'm at World Moms Blog talking about it.

I would love it if you'd visit me there.

Thanks!

Click here to visit my post.

Ik heb me altijd afgevraagd waar ik nou precies bij hoor.

Vandaag praat ik erover op World Moms Blog.

Ik zou het leuk vinden als je me daar een bezoekje brengt.

Dankjewel!

Klik hier om mijn post te bezoeken.

Sunny Friday.

Happy Friday!

That's all.

Little surprises.

 I can be quite forgetful.

Imagine my surprise when I opened up a book and this fell out.

Simple fragile delight that brought a smile to my face.

Sometimes it is fun being me.

~

Ik kan best vergeetachtig zijn.

Kun je mijn verbazing voorstellen toen ik een boek openmaakte en dit eruitviel?

Een eenvoudige fragiel pretje dat een glimlach op mijn gezicht gaf.

Soms is het best leuk om mezelf te zijn.

Milestones

I know it has been ages since I posted anything.

I am planning to return to my regular posting soon, just so you know. 

Because if anything, I am still a blogger at heart,
 and I am posting this picture as proof.

Ik weet dat het eeuwen geleden is dat ik iets heb geplaatst.

Het plan is wel om binnenkort weer regelmatig te gaan bloggen, 
dan weet je dat alvast.

Want als er iets zeker is, 
is het dat ik een blogger ben in hart en nieren, 
en als bewijs plaats ik deze foto.

 See? Zie je wel? 

Anyway, I am not really here today, I am over at World Moms Blog.

Today I am talking about an important milestone in my life right now.

One that had me publicly crying at my sons school play a few weeks ago.

And I do not like crying in public..

Want to know what I am talking about? Click here to visit my post at WMB.

In ieder geval, ben ik niet echt hier vandaag, ik ben bij World Moms Blog.

Vandaag heb ik het over een belangrijke mijlpaal in mijn leven.

Een waardoor ik openlijk zat te huilen bij de musical van mijn zoon een paar weken geleden.

En ik hou niet van huilen in het openbaar..

Wil je weten waar ik het over heb? Klik hier en bekijk mijn post op WMB.

(Ps .Het vertalen van mijn stukken is best veel werk. 

Hoewel ik gewoon tweetalig blijf bloggen, 

kies ik ervoor om mijn gastposten voor WMB alleen in het Engels te schrijven.

Vanwege een deadline waar ik dan mee te maken heb, is dat makkelijker.

Ik hoop dat mijn Nederlandse lezers daar begrip voor hebben. xx Mirjam)

Vintage paper love.

I adore vintage paper, and I have always wanted to try decoupage.

Last Easter I experimented and made decoupage eggs and was very pleased with the result.

I'm officially in love with Modge Podge. (Special glue.)

Ik ben dol op vintage papier en heb altijd al decoupage willen proberen.

Met pasen experimenteerde ik met decoupage eieren en ik was erg tevreden over het resultaat.

Ik ben officieel verliefd op Modge Podge. (Speciale lijm.)

For my latest project, I used a cheaper version of Modge Podge called Crea Podge;

 little plain wooden drawers from Ikea and scrapbook paper.

Voor mijn laatste project, 

heb ik een goedkoper versie van Modge Podge gebruikt die Crea Podge heet; 

een eenvoudig houten ladekastje van Ikea en scrapbook papier.

Goals

Investments; long term goals; short term goals.

I bet that you think that those things have nothing to do with parenting.

Today I am over at World Moms blog, 

explaining how these words have everything to do with parenting.

Hop on over and see what it is that I am talking about.

I would love it if you leave some comment love.
You can visit my post here.



Investeringen; lange termijn doelen; korte termijn doelen.
Je denkt vast dat deze dingen niets te maken hebben met opvoeden.
Vandaag ben ik een dagje op World Moms blog,
en leg ik uit hoe deze woorden alles te maken hebben met Opvoeden.
Neem een kijkje en zie waar ik het precies over heb.

Ik vind het geweldig als je een berichtje achterlaat.
Klik hier om naar mijn post te gaan.

Apple blossom.

Almost three years ago,

 I planted the tiniest little apple tree I have ever seen.

I wrote about it in this post.

Now, it is blooming for the first time.

Little things give the biggest smiles.

Bijna drie jaar geleden,

plantte ik het kleinste appelboompje die ik ooit heb gezien.

Ik schreef erover in deze blogpost.

Nu, bloeit hij voor de eerste keer.

Kleine dingen geven de grootste glimlach.